Czy z przyjaźni może wyjść coś więcej?

Rozdział 13

Hyunjin pov:

Nie ma jej od ponad czterech godzin. Powinienem zadzwonić albo napisać, naprawdę się martwię o nią a co jeżeli jej się coś stało? Albo ją ktoś zaatakował?

-Ej Hyunjin spokojnie ona zaraz wróci-pocieszał mnie cały czas Bang Chan

-Jeżeli ona za godzinę nie wróci to idę jej szukać-powiedziałem dosadnie

-Rób jak chcesz ona na sto procent zaraz wróci-powiedział Bang Chan

Twoje pov:

Nawet nie wiem kiedy zleciały te dwadzieścia minut ale jedno wiem, że pora wracać do chłopaków. W nie długim czasie byłam już przed mieszkanie i weszłam do środka lecz kiedy weszłam Hyunjin od razu podszedł do mnie i mocno przytulił

-Nigdy tak nie wychodź więcej, wiesz jak się martwiłem-po tych słowach zrobiło mi się trochę głupio

-Przepraszam-tylko tyle zdołałam powiedzieć

-Mówiłem ci, że zaraz wróci ale nie słuchałeś-nagle przemówił Bang Chan

Resztę dnia spędziłam z chłopakami lecz kiedy chciałam się kłaść spać przyszedł Bang Chan do naszego pokoju

-T/I mogę z tobą porozmawiać?

-Pewnie-odpowiedziałam wychodząc z pokoju i skierowaliśmy się w stronę jego pokoju

Po tym jak weszliśmy zamkną drzwi i usiedliśmy

-Czemu tak zareagowałaś na to, że Changbin skomplementował twój głoś?

-Sama nie wiem. Nigdy mnie nikt nie słyszał jeszcze a tym bardziej komplementował-powiedziałam niepewnie

-Powinnaś spróbować i chodzić na przesłuchania

-Nie, nie powinnam ja się wstydzę. Poza tym nie chce śpiewać na poważnie, bynajmniej nie teraz

-Rozumiem ale mam nadzieje, że kiedyś coś spróbujesz-powiedział z uśmiechem Bang Chan

-Mogę ci się wyżalić trochę?-zapytałam niepewnie

-Oczywiście

-Boję się bo chce iść na studia więc nie mogę się tutaj rozsiedlić za bardzo co mnie trochę boli ale może kiedyś jeszcze coś się uda tutaj. Mniejsza studia ale będzie boleć znowu rozstanie z Hyunjinem i jeszcze z wami-łzy same zaczęły mi napływać do oczu

-Zakochałaś się w Hyunjinie?-zapytał cicho

-A odpowiedz mi na pytanie czy z przyjaźni może wyjść coś więcej? Ta przyjaźń trwa od piętnastu lat więc nawet jeżeli bym go kochała to nie mogę czuć nic więcej niż miłość dwójki przyjaciół.Po za tym nie chciałabym go stracić przez własną głupotę-wtedy samotna łza spłynęła po moim policzku

-Nawet z najdłuższej przyjaźni może wyjść coś więcej-takiej odpowiedzi się nie spodziewałam

-Słuchaj Bang Chan on za kilka lat znajdzie sobie dziewczynę i na pewno będzie z nią szczęśliwy a ja jako jego przyjaciółka będę musiała go wspierać nawet jak będzie mnie odtrącał to będę przy nim-mówiąc to powstrzymywałam się od łez

On nie wiedział co ma na to odpowiedzieć a ja wstałam i wróciłam do swojego pokoju w którym już wszyscy spali a ja po chwili dołączyłam do nich.
Obudziłam się i od razu wstałam wychodząc z pokoju. Wiedziałam, że chłopcy na pewno są w wytwórni bo mieli tylko trzy dni wolnego, które już wykorzystaliśmy. Kiedy chciałam zrobić sobie śniadanie zobaczyłam karteczkę "Dzień dobry. Zjedź śniadanie, Felix osobiście je robił. W razie coś pisz albo dzwoń, my kończymy o 20:30 więc obiad sobie zamów albo ugotuj. Miłego dnia!"
Gdy zjadłam to przepyszne śniadanie poszłam wziąć prysznic. Po umyciu się postanowiłam obejrzeć film więc poszłam do pokoju i odpaliła laptopa w poszukiwaniu filmu.
Oglądałam film po filmie i nawet nie wiem kiedy była 19:30.Wpadłam na pomysł i pójdę kupić jedzenie dla nas wszystkich. Ubrałam bluzę i poszłam do fast fooda który znajdował się niedaleko mieszkania. Gdy weszłam i poprosiłam o sześć zestawów numer 4 pani trochę dziwnie się spojrzała no ale co ja poradzę, że chce być kochana i kupić posiłek dla siebie i przyjaciół. Czekałam z jakieś 20 minut ale wreszcie mogłam odebrać swoje zamówienie i wychodząc z restauracji zobaczyłam, że chłopcy wracają

-Co ty tutaj robisz?-zapytał Hyunjin

-Odwdzięczam się za śniadanie i kupiłam nam kurczaka-odpowiedziałam z uśmiechem

-Chłopaki proszę przyśpieszyć tępo bo jedzenie ostygnie-rzekł Han a my się zaczęliśmy śmiać

Gdy wróciliśmy zasiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść

-Jak minął dzień?-zapytał Hyunjin

-Dobrze mnóstwo filmów obejrzałam, nawet nie wiem kiedy mi czas zleciał