March 28, 2007
I should be happy. I should shout my lungs out because I graduated my highschool. But I can't.
Kung noong grade six ako, dalawa silang umaakyat ng stage dahil marami namang medalyang isasabit sa leeg ko. But now, only my father.
As usual, hindi na nagulat ang kamag-aral ko na ako ang valedictorian, best in science and english. I should be happy. But I can't.
Right after my graduation, we headed to the cemetery. And there, I cried narrating the whole event in front of my mother's grave. Maybe if you saw me there, sasabihan mo akong baliw. Because my eyes were crying but my mouth was smiling.
Because I don't want to be miserable this day. Just this day.
Inalay ko ang lahat ng medalyang nakuha ko kay mama. Kasi para naman talaga ito sa kanya..
My brother hugged me when my cry grew louder and my smile faded. Humagulgol na ako sa balikat niya. Umiyak nang umiyak habang pinakikinggan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya. That everything will be alright.
Tahimik lang na umiiyak si papa habang pinanonood niya kami. Makita man kami ng mga tao na masaya at nagtatawanan, hindi nila alam na nakapaloob roon ang bawat pighati at sakit sa pagkawala ni mama..
Still in pain,
Jaja.
BINABASA MO ANG
The Journey of our Love
Teen FictionJuliet Arah Degracia is a girl who appreciates and loves making journals. Others may think it seems so old-fashioned and unusual, she creates one because she craved to share her memories and experiences that may be, it can be a life lesson learned t...