ɪ sᴇᴇ ғᴏʀ ʏᴏᴜ 🌺 |Jikook - Tamamlandı-

13🌺

     Elimdeki anahtarı kapının anahtar deliğine sokup çevirdim.

     Jungkook'un evine girerken tedirgin hissediyordum.

     İçimde önüne geçemediğim bir endişe vardı. Ve en çok da merak...

     Jungkook'un her yaptığı davranışın bir nedeni olurdu. O mantıklı davranan biriydi ancak şimdi bu durgunluğuna anlam veremiyordum.

     Onun için bir donör bulunmasına çok sevinmiştim. Sonunda görebilecekti. Üstelik 18 yıldır görmeden yaşayan birinin en çok dilediği şey bu olmalıydı. Ancak Jungkook neredeyse hiç sevinmemişti.

     Bana sevindiğini söylemişti ama bu kesinlikle sahte bir ifadeydi.

     O andan itibaren tamamen donuklaşmıştı.

  "Jungkook, ben geldim!"

     Neşeli çıkarmaya çalıştığım sesimle evin ortasına doğru yürümüştüm.

  "Jungkook?"

     Evdeki hiç bir ışık yanmıyordu akşam olmasına rağmen. Ancak bunu dert etmedim. Göremeyen birinin ışığı açması saçma olurdu zaten.

     Hala ses gelmediğinde boş olan salondan çıkıp Jungkook'un odasına doğru ilerledim.

     Karanlık odanın zaten açık olan kapısından girip ışığı açtım.

     Jungkook yatağındaki beyaz yorgana sarılmış yan dönmüş bir şekilde yatıyordu.

     Normalde uzun ve yapılı olan bedeni bu sefer küçücük görünmüştü gözüme. Öyle ki yatakta, yorganın ve yastıkların arasında kaybolmuştu. Sadece yüzü dışarıdaydı.

     Yatağa yaklaştığımda onun ağladığını farketmiştim.

     Ona dönük olacak şekilde yavaşça yatağa oturdum.

     Siyah uzun ve yumuşak saçlarını yüzünden çekip okşayarak geriye taramıştım parmaklarımla.

  "Jungkook, neden ağlıyorsun?"

     Gri gözlerini kısa bir süreliğine açıp sonra hemen geri kapatmıştı.

     Burnunu çekip derin bir nefes aldı.

  "J-Jimin?"

     Kısık ve güçsüz çıkan sesiyle ona yaklaşıp şakağını öptüm.

  "Yanıma yatıp bana sarılabilir misin, lütfen?"

     Fısıltı gibi çıkan sesine karşı burukça gülümsemiştim.

     Yorganın bir kenarını açıp yavaşça yanına kıvrılmıştım. Ardından sırtından ve boynundan tutarak kendime çektim onu.

      Başını hemen boynuma sokup derin nefesler almıştı. Hala iç çekerek ağlıyordu. Onu biraz olsun rahatlatmak için sırtını ve saçlarını okşadım.

     Saçları arasına, şakağına ve ıslanmış gözlerine öpücükler bıraktım.

     Neden ağladığını bilmiyordum ama çok merak ediyordum. Endileşeniyordum da...

     Ama şimdi onun biraz olsun kendine gelmesini ve uyumasını sağlamalıydım.

     Şuan bunu konuşmak için uygun bir zaman değildi...

     Bir süre sonra duyduğum düzenli nefeslerle uyuyakaldığını anlamıştım.

                        🌺🌺🌺🌺🌺🌺