"Bir makalede okumuştum. Doğuştan duyu engeli olan insanların diğer duyuları normal insanlara göre daha kuvvetli ve keskin olurmuş. Demekki doğruymuş."
Namjoon Hyung'un dediklerine başımı sallamıştım.
Gerçekten de doğruydu.
"Biz artık sınıfa çıkıyoruz Jiminie. Sınıfta görüşürüz."
Hyunglarımın dediklerine karşı gülümsedim.
Şimdi Jungkook'un yanına gitme vaktiydi...
Oturduğum yerden kalkıp Jungkook'a doğru yürürken heyecanlı hissediyordum.
Aniden Jungkook'un omzuna sert bir top çarptığında elimi ağzıma götürdüm ve şaşkınca bekledim bir iki saniye.
Jungkook omzunu tuttu ve topun geldiği tarafa başını çevirdi.
Bende topu atanlara baktığımda Jungkook'a bakarak gülen bir kaç 10.sınıf öğrencisi görmüştüm.
Topu yanlışlıkla attıkları belliydi ancak gülmeleri aptalcaydı.
Özür dilemediler ve gülmeye son verdiklerinde sessizce oradan uzaklaşıp oyunlarına geri döndüler.
"İyi misin? Acıyor mu?"
Yanında gidip omzuna elimi koyduğumda Jungkook gülümsedi ve başını geri duvara yasladı.
"Hayır. İyiyim."
Omzularımı düşürüp yanına oturdum ve ona baktım.
Çok hoş görünüyordu, üstelik çokta yakışıklıydı.
Keskin yüz hatları onu daha da iyi yapıyordu.
"Artık her ne istiyorsan söyleyebilirsin. Bunun için sürekli yanıma gelmene gerek yok."
Sözleri irkilmeme neden olurken yanlış anlaşıldığım için kızmıştım kendime.
"Senden sadece benimle arkadaş olmanı istiyorum. Çünkü seninle arkadaş olmak istiyorum. Başka bir isteğim yok."
Jungkook alaycı bir şekilde güldü.
"İnsanlar çıkarları olmadan bana yaklaşmaz Jimin. Kör olabilirim ama aptal değilim. Çoğu şeyin farkındayım."
Başını bana doğru çevirdi.
"Beni her gün düşürmeye çalıştıklarını, arkamdan konuştuklarını, ders notlarımı görebilmek için çantamı ve sıramın altını karıştırdıklarını biliyorum. Hatta az önce bana top atanların bana bakıp güldüğünü de biliyorum."
Omzunu silkti.
"Ama yapabilecek bir şeyim yok. Ben böyleyim ve onlar tarafından kabul görmek için dövünmeye ve sitem etmeye niyetim yok."
Gözlerimin dolduğunu hissediyordum.
Güzel kalbi olan bir insana sadece göremiyor diye yapılan bu kadar haksızlık fazlaydı.
Ona rağmen Jungkook çok güçlüydü.
"Çok acıtıyor mu?"
Kendime engel olamayarak sorduğum soruyla Jungkook tekrar gülümsedi.
Buruktu gülümsemesi.
"Yarına geçer belki ama bugün canımı yakıyor."
Dolan gözlerimi tutamamıştım daha fazla...
İçimden gelen ani bir istekle hızla boynuna sarıldım. Jungkook şaşırmış olacakki bir kaç saniye hareketsizce durmuştu.
Belli etmemeye çalışarak kokusunu içime çektiğimde gülümsedim.
Vanilya kokuyordu. Ve bu koku başımı döndürecek kadar güzeldi.
"Vaow, sen miniciksin!"
Gülerek konuştuğunda bende gülmüştüm.
Kolları belimi sardı ve tekrar gülümsedi.
Ayrıldığımızda utançla tekrar yerime oturdum.
Geçirdiğim en güzel dakikalardandı ve bu dakikalar beni biraz utandırmıştı.
"Artık arkadaşın olabilir miyim?"
Bu cümle çok çocukça dursada aslında çok fazla burukluk barındırıyordu içinde.
"Daha önce pek arkadaşım olmadı Jimin. Nasıl davranacağımı bilemiyorum..."
Güldüm.
"Arkadaşların yanında nasıl davranman gerektiğini bilmezsin zaten Jungkook. İçinden nasıl geliyorsa, yani sen nasılsan öyle davranırsın."
