🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
"ေကာင္းကင္ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေလ"
"က်ေနာ္ ရွက္လို႔ဗ်……မၾကည့္ခ်င္ဘူး"
အတင္းပဲၾကည့္ခိုင္းေနသည့္ အကို႔ကိုမၾကည့္ရဲစြာ
ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာလႊဲထားမိသည္။
စကားပလႅင္ေတာင္မခံပါဘဲခ်စ္တယ္ေျပာလာသည္မို႔
လက္ဖ်ားေတြပင္ေအးစက္ေနရသည္။
ခ်စ္တယ္ဆိုသည့္စကားကို အကို႔စီကေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လည္း
လက္ခံလိုက္ဖို႔အထိေတာ့ ေကာင္းကင္မေတြးခဲ့ပါ။
အေျခအေနေတြကတူမွမတူညီဘဲ။
ေကာင္းကင္အတြက္နဲ႔ေတာ့ အကို႔ဘဝကို မျငိဳးႏြမ္းေစလိုပါ။
"ဒီတိုင္းပဲေနမယ္ဆို မိုးလင္းသြားလိမ့္မယ္ေနာ္
အေျဖျပန္ေပးဖို႔စဥ္းစား"
"က်ေနာ္မသိဘူးအကို……က်ေနာ္ေပ်ာ္တယ္
ဒါေပမဲ့ အကို႔အတြက္ ေကာင္းတဲ့အေျဖေပးဖို႔အထိေတာ့
က်ေနာ္သတၱိမရွိဘူး……ဒီတိုုင္း အကို႔ကို ေငးၾကည့္ရတာနဲ႔တင္
က်ေနာ္ေက်နပ္လို႔"
"ကိုယ္ကေတာ့ ေငးၾကည့္ရယံုနဲ႔မေက်နပ္နိုင္ဘူးေကာင္းကင္
ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္သလို ပိုင္လဲပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္
မင္းက သမီးေလးအတြက္ေတြးျပီး ျငင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ကိုယ္ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္အံုးမွာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းေအာင္ထားမွာ"
"ေနာက္မွ…ေနာက္မွ က်ေနာ္တို႔ဆက္ေျပာရေအာင္လား
က်ေနာ္ျပန္ခ်င္ျပီ"
ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ မရဲတရဲေတာင္းဆိုလာေတာ့
ခန္႔တည္အတင္းအက်ပ္မေျပာလိုေတာ့။
ေကာင္းကင္ကိုယ္ေလးကို ခါးကေေနကိုင္ကာ ေအာက္ခ်ေပးေတာ့
ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ အၾကည့္ခ်င္းဆံုျပန္ေတာ့
ေရွာင္လႊဲဖို႔ၾကိဳးစားေနသည္။
အေၾကာက္တရားတခ်ိဳ႕ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေတြက ရင္ေမာေစတာေတာ့အမွန္။
"ေကာင္းကင္ ကိုယ့္ကိုပဲၾကည့္စမ္းပါ"
နာခံတက္သူေလးဟာ ခန္႔တည္စကားအတိုင္းၾကည့္လာသည္။
"မင္းမ်က္လံုးေတြက ျဖဴစင္တယ္ အခုခ်ိန္ထိပဲ
ေနာက္လဲ အခုလိုပဲရွိေနေပး မင္းမ်က္လံုးထဲက
အေၾကာက္တရားေတြကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္
မင္းဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကိုယ္လက္ခံဖို႔အသင့္ပဲ
လြယ္လြယ္ေျပာတဲ့စကားမဟုတ္ဘူးေကာင္းကင္
ကိုယ္အမ်ားၾကီးစဥ္းစားျပီးမွ မင္းကိုဖြင့္ေျပာတာ"
