🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
ျမတ္ဘုန္းစီကဖုန္းလာျပီးေနာက္
ေကာင္းကင္ ဖင္မထိုင္နိုင္ဘဲ အခန္းထဲဟိုသြားဒီသြား။
"ဟဲ့ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္စမ္းပါေကာင္းကင္ရယ္
ငါမ်က္စိေတြေနာက္လိုက္တာ"
"မျငိမ္နိုင္ဘူးဟ နင္မၾကားဘူးလားျမတ္ဘုန္းေျပာတာ
အကိုကငါတို႔အိမ္ကို အလည္လာခ်င္လို႔လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္တဲ့ဆို"
"ၾကားတယ္ေလ အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲ
လာေတာ့ဧည့္ခံယံုပဲေလ"
"ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္
ေဖေဖနဲ႔ေမေမေရွ႕မွာ ငါအကို႔ကိုဘယ္လိုၾကည့္ရမလဲ"
"နင္ကဘယ္လိုၾကည့္ခ်င္လို႔လဲ အၾကင္နာမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔လား
အခ်စ္ေတြအျပည့္ပါတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔လား"
"နင္ကလဲဟာ ငါ့ကိုစမေနနဲ႔
တကယ္ေျပာေနတာ အကိုက တခါမွလဲမလာဘူးေတာ့
ငါအဆင္မေျပဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ပံုမွန္အတိုင္းနင္တို႔ေတြ႔သလိုပဲေလ
ေဒါက္တာကလဲ အသိမိတ္ေဆြအိမ္ကိုလာတာ
နင္ကလဲ အသိမို႔ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဆက္ဆံတာဒါပဲ"
"နင္ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေနာ္သိလား
ငါေၾကာက္တယ္"
"ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ေနျပီးဟာ
ေအးပါ ေအးပါ……ငါနင္နားေနေပးမယ္
အခုေန႔လည္စာ စီစဥ္ဖို႔ ေမေမ့ကိုသြားေျပာရေအာင္"
"ျဖစ္ပါမလား……ေမေမက ေမးျမန္းေနရင္"
"ငါရွိပါတယ္ဆိုေကာင္းကင္ရယ္
ေက်ာင္းကိုေဆးလာစစ္တဲ့ေဒါက္တာက အရင္တုန္းကသိတဲ့မိတ္ေဆြမို႔ ထမင္းစားဖိတ္တာလို႔ေျပာလိုက္ရင္ရတယ္"
"ေအး……ေအးပါ……နင္ေကာင္းသလိုေျပာ"
အခန္းထဲကရင္ေကာ့ကာထြက္သြားသည့္ၾကယ္စင္ေနာက္ကို
ဂဏာမျငိမ္လိုက္ရသူကေကာင္းကင္။
ရင္ဘတ္ၾကီးဆိုတာ ေပါက္ထြက္ေတာ့မလိုပဲ။
အကိုကအိမ္ကိုလာမယ္တဲ့ေလ။
ေကာင္းကင္ ကံေကာင္းေနသည္က ပိတ္ရက္မွာေတာင္ အကို႔ကိုေတြ႕ရအံုးမည္။
"ေလေျပေလးေရ သမီးအတြက္ သတင္းေကာင္းေျပာမယ္"
ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ၾကား တီတီတာတာေျပာေနသည့္ တူမေလးကိုၾကယ္စင္စကားစလိုက္သည္။
