🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
"မမ ငါရင္ခုန္လို႔ေသေတာ့မွာပဲ"
"ငါ့ေမာင္ေလးကေခ်ာလြန္းလို႔ ေဒါက္တာ့လက္ထဲေတာင္မထည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"အကို႔ကိုျမင္ခ်င္လိုက္တာ အရမ္ေခ်ာမွာပဲေနာ္ အကိုက"
"နင့္ေယာက်ာ္း နင္အျမဲျမင္ေနရတာေလ
ငါဘယ္သိမွာတုန္း"
"သမီးငယ္ေရာ"
"အျပင္မွာ ေမေမတို႔နဲ႔ရွိတယ္
ပန္းက်ဲဖို႔ အဆင္သင့္နင့္သမီးက
အခုမွပဲျမင္ဖူးေတာ့တယ္ အေဖႏွစ္ေယာက္မဂၤလာေဆာင္တာ ပန္းက်ဲရတဲ့ သားသမီး"
"ငါ့သမီးက ကံေကာင္းတာေလ"
*ေဒါက္……ေဒါက္……*
"ေကာင္းကင္ေရ မမၾကည္ႏူးပါ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ မမ"
မမၾကည္ႏူးက ပန္းစည္းအျဖဴေလးကိုင္ကာ အခန္းထဲဝင္လာသည္။
"ေကာင္းကင္ ခဏေနအျပင္ထြက္ရေတာ့မွာ
ပန္းစည္းေလးကိုင္အံုးမလား မမယူလာတာ"
"ေတာ္ပါျပီ မမ ေယာက်ာ္းေလး ပန္းစည္းနဲ႔ မလိုက္ပါဘူး"
"ေအးပါ ခန္႔တည္ကေတာ့ အျပင္ေရာက္ေနျပီ"
"ဒါဆိုက်ေနာ္လဲထြက္ခဲ့မယ္ေလ"
"အင္း သြားရေအာင္"
မမတို႔နဲ႔အတူ ေကာင္းကင္အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။
ဟိုတယ္ေတြမွာ မဂၤလာပြဲမလုပ္ေတာ့ပဲ
အဖြားအိမ္မွာပဲ မဂၤလာပြဲစီစဥ္လိုက္ၾကသည္။
အိမ္ထဲကထြက္လာေတာ့ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အဖြားနဲ႔အတူ ေဖေဖေမေမတို႔ရပ္ေနၾကသည္။
အကို႔ေဖေဖနဲ႔အေဒၚလဲလာၾကတာမို႔ အကိုက ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနပံုရသည္။
အဖြားေဘးမွာရပ္ေနသည့္ အကိုက ေကာင္းကင္ကိုျမင္သြားျပီ လာေခၚသည္။
"အကို က်ေနာ္ၾကည့္ေကာင္းလားဗ်"
"အင္း အမ်ားၾကီး ၾကည့္ေကာင္းတယ္
ကိုယ့္ေကာင္းကင္ေလးကို သူမ်ားျမင္မွာေတာင္ဆိုးတယ္ကြာ"
"အကိုကလဲ … မမတို႔ရွိေနတာ ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာမွန္းမသိဘူး"
"အမေလးဟယ္ ရွက္ေနျပန္တာလား
ေကာင္းကင္ တကယ္ပဲ နင္ကေတာ့"
ၾကယ္စင္က ေမာင္ျဖစ္သူကို အျပံဳးႏွင့္ၾကည့္ေနရင္းေျပာသည္။
