✿Aşk Mavi Kokar✿

✿3-''𝓫𝓮𝔂𝓪𝔃"✿

Sabah uyandığında nerede olduğunu yadırgadı. Bu tereddütlü duygu etrafını izlediğinde kendisini terk etti. Ancak sabaha doğru yaşadıkları aklına gelince sıkıntıyla yatakta yana döndü. Karanla ne yapacağını bilemiyordu. Hoş daha onunla bir kelime bile konuşmamıştı. Nasıl bilecekti ki? Tek bildiği ona karşı nötr olmaya çalıştıktan sonra kendisinde peyda olmaya başlayan nefret ve özlem bir gecede avuçlarının içine almıştı Algın'ı. Karan ona hiçbir kadının unutup da affedemeyeceği bir hata yapmış ve Algın'ın tüm dünyasını başına yıktıktan sonra defolup gitmişti.

Yıllarca birlikte büyümüşlerdi. Çocukluklarından belli aileleri onları bir kere bile ayırmamışlardı. Çocukluktan belli aynı yatakta uyudukları çok olmuştu. Aynı okullara gitmişler aynı üniversite de okumuşlardı. Gerçi Karan'ın mezun olduğu yıl ben daha yeni sınava girmiştim.

Çünkü Karandı o benim için. Hayran olduğum adam. Aslında en başta ikisi de abi-kardeş gibi büyüyorlardı ama liseye gelip de büyüdüklerini hissettiklerinde kimse onlara abi kardeş muamelesi çekmemişti. Sorunda buradaydı kendileri asla birbirlerine abi-kardeş muamelesi çekmemişti. O hep Algın, Karan'da her zaman Karandı. Üniversite son sınıftayken aralarında bir şeyler değişmeye başlamıştı. Karan Algın'ın hayatına çok müdahale ediyor, gereksiz kıskançlık ve sahiplenici davranmaya başlamıştı. Benim etrafımda ki tüm erkeklerle bir sorunu vardı. Kimseyi yanıma yaklaştırmıyordu. Annem ve babama bile şikayet etmiştim onu ancak annem ve babam bile her seferinde onun yanında oluyordu. Gece her dışarı çıktığımda tesadüf ki o da arkadaşlarıyla orada oluyordu. En sonunda öyle büyük bir kavga etmişlerdi ki Karan onu öptüğünde şok olmuştu Algın.

Karan'dan böyle bahsederken iyiydi ancak kendisinin yaptıkları da aklına gelmişti. Karan'ın her yanında gördüğü kadına bir kusur buluyordu. Yok saçı güzel değil, yok boyu çok uzun, yok çok koşuyor... Karan her defasında ona kahkaha atmış ve sadece işine bakması gerektiğini söylemişti.

Şimdi öyle bir samimiyetten aynı ortam da nasıl yabancı bir insana dönüşecekti? Bundan korkuyordum zaten. Anılarımda ki Karan'ın yabancı bir Karan'a dönüşmesinden.

Kapım çalınmadan açılınca tüm düşündüklerim bir çırpıda silinmiş arkamı dönüp gelene bakmıştım. Annem yüzünde huzurlu bir gülümsemeyle gelip yanıma oturduğunda bende gülümsemedim. Kırmızı saçlarımı okşayıp alnıma bir öpücük kondurdu. ''Kınalı kuzum, uyandın mı?'' dediğinde doğrulup anneme sarıldım. ''Uyandım sultanım... Uyanmaz olur muyum? Uyanmayayım da Çimen denen çatlak kızını mı öldürsün?'' dediğimde annem kahkaha atarak kendisini geri çekti. ''Bende onun için gelmiştim. Biraz önce arayıp seni kontrol etmemi istedi. Aşağıda seni bekliyoruz kahvaltı için geç kalma.''

''Babama söyle başlasın. Beni beklemesin.'' Dedim yataktan çıkarken. ''Sadece baban yok kızım. Kemal amcanlarda bizde. Karan'da gelmiş bak. Seni bekliyorlar.''

Karan ismini duyunca doğrulduğu yatağa geri oturdu. Bu kadar hızlı olmasını beklemiyordu ancak yapacağı bir şey yoktu. Buna alışsa iyi ederdi.

Gece banyoya girdiği için elini ve yüzünü yıkamakla yetindi. Valizlerinin başına geçip ne giyineceğini aradı. Dışarı da çıkacağı için serin tutacak bir şeyler giyse iyi olacaktı zira dışarısı ateş ediyordu.

Siyah ince bir kumaş olan şortunu giyindikten sonra içine siyah bralet giyindiği uzun kollu incecik transparan bir bluz giyindi. Ayağına da açık bağcıklı bir topuklu ayakkabı giyindikten sonra aynanın karşısına geçti. Kırmızı saçları kabarmış yüzünün her yanına saçılmıştı. Biraz dalgalandırdıktan sonra bir tutamını alıp küçük bir topuz yaptı tepesinde. Kalan saçlarını da omuzuna attı. Ten rengi bir ruj ve biraz da far sürdü rimelini de sürdüğünde hazırdı artık aşağı inebilir ve kaderiyle yüzleşebilirdi.