KAR ZERRESİ ° VMİN

~10~

Kanada'ya geldiğimizde okuluma uyum sağlayamamıştım ve babam sürekli huzursuz olsada bize belli etmemeye çalıştığı çok belliydi.

Seninle her gün konuşuyorduk.

Her gün boynumdaki kolyeyi öperek uyuyordum ve asla kolyeyi çıkarmıyordum.

Seninle konuşurken herşeyin yolunda olduğunu söylüyordum.

Ama değildi.

Babam iş bulamıyordu ve benimde çalışmam gerekiyordu.

Sana söylemediğim için özür dilerim Ay'ım.

Seni endişelendirmek istememiştim.

Buraya geldiğimizden beri ölü gibi yaşıyordum. Gülmüyordum, konuşmuyordum. Sadece yapmam gereken şeyleri yapıyordum.

Daha sonra seni arayıp seninle konuşup, seninle gülüyordum.

Ama sana söylemek isteyip söyleyemediğim bir şey daha vardı.

Okulda, işte, her yerde takip ediliyormuş hissi ile dolaşıyordum. Hatta odamda bile.

Fakat bunun kendime yaptığım küçük bir kuruntu olduğunu düşünüp umursamıyordum.

Ta ki babam beni bi odaya çekip endişelerinden bahsedene kadar.

"Oğlum korkuyorum, peşimizi bırakmamışlar gibi hissediyorum. Size bişey olacak diye ödüm patlıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum."

O gün Babamı ben teselli etmiş, göz yaşlarını ben durdurmaya çalışmıştım.

Gerçi bu işi ağlarken yapınca pek etkili olmamıştı ama denemiştim.

Senden sakladığım için özür dilerim.

Böyle öğrendiğin içinde özür dilerim

Yanına gelmek istiyorum ama gelemiyorum.

Tekrar beraber çocuk gibi eğlenelim, her şeyi unutalım istiyorum.

Korkuyorım, ama bu sefer yanımda değilsin.

Kollarında ağlayabileceğim, acılarımı hafifletecek bir sen yoksun bu sefer yanımda.

Fakat buna hazır olsam iyi olur sanırım. Çünkü biliyorum daha kötü günler geliyor.

İkimiz içinde çok daha kötü günler geliyor.