Seninle evlerimizin 2 dakikalık yürüyüş mesafesinde olduğunu öğrendiğimizde nasıl olduğunu bilmiyorum ama yakınlaşmıştık. Her okul çıkışı hemen evimizin yanındaki parkta buluşur, normal olmayan harektler yaparak, normal olmayan ve canımızı acıtan gerçek hayattan biraz olsun sıyrılırdık.
Yine bir okul çıkışı parka gelip oturmuştuk. Sen yanında gitarını getirmiştin. Bana en sevdiğin melodileri çalıp söylüyordun.
Sesin... Sesini sen ne kadar beğenmesende insana huzur verip zihnini dinlendiriyordu.
"Sende bana eşlik et, sesim yalnız kötü çıkıyor. Beni aydınlattığın gibi sesimide aydınlat yıldızım."
Sürekli bana iltifat edip utandırmayı severdin. Utandığımı görünce de yüzünde minik bir gülümseme belirirdi. Bende sırf o gülümsemeyi görebilmek için beni sürekli utandırmanı istemiştim.
Artık yanında utandırıbileceğin bir yıldızın olmadığı için,
özür dilerim.
Çimenlere uzanıp gözlerimi yumdum ve en sevdiğimiz şarkımızı çalmanı söyledim.
Bizim şarkımızı.
Gitarın melodisi kulağımı doldurduğunda bende söylemeye başlamıştım.
O gün gece yarısına kadar ben söylemekten sende çalmaktan bıkmadın.
Komşular bi kere daha bize gıcık oldular. Aynı küçük çocuklar gibi zillerine basıp kaçtığımız günki gibi.
Komşularımız bizi hiç bir zaman sevmedi.
Zaten bizim sevgimiz bize yeterdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAR ZERRESİ ° VMİN
Hayran KurguKış senin için özeldi. En sevdiğin mevsimi ikinci kez mahvettiğim için özür dilerim Ay'ım. Beni affet olur mu? •°•°•°•°•°• Friendship
