BENİ BIRAKMA

3.BÖLÜM

MASAL'DAN

Gözlerimi sanki üzerinde bin ton ağırlık varmış gibi yavaş yavaş açtığımda gözüme hücum eden ışıklarla gözlerimi kapatıp yavaşça kırpıştırarak tekrar açtım.

Kendime geldiğimde etrafı incelemeye fırsat bulmuştum. Herşeyiyle bembeyaz olan odadan anlaşılacağı üzere. Bir hastahanedeydim.

Aklıma düşen gerçekle titremeye başladım . Her şeyin rüya olması için dua ediyordum .
Ne olur herşey sadece bir kabustan ibaret olsun lütfen.

Sesli bir şekilde açılan kapıyla bakışlarımı o tarafa çevirdim .

40'lı yaşlarında beyaz önlüklü bir doktor gelmişti. Saçında ve sakalında yaşının vermiş olduğu hafif beyazlıklar vardı . Gülümseyerek.

"Merhaba Masal hanım , kendimizi nasıl hissediyorsunuz ."

Sorusu karşısında düşündüm. Gerçekten 'nasıldım'.  İyi olmadığım kesindi. Kendi hakkımda şu an bildiğim tek şey yorgun olmam bu sadece fiziksel bir yorgunluk değil ruhsal açıdan da çökmüş bir vaziyetteyim. Doktora sahte bir gülümseme ile ,

"Yorgunum"

Doktor benim aksime içten bir şekilde gülümsedi

"Bu çok doğal bünyeniz çok zayıf düşmüş. Bunun yanı sıra kan tahlili de yaptık değerleriniz normalin çok altında bu da  bayılmanıza neden olmuş ."

Değerlerimin düşük olduğunu biliyordum. Bunun için ilaç kullanıyordum bittiği zaman kontrole gitmem gerekiyordu ama ben doktor olmama rağmen fazla üzerine düşmemiştim.  Adını bilmediğim doktora kafamı sallayarak.

"Anladım ne zaman çıkabilirim"

Doktor ayak ucundaki masadan , hastahane raporlarının ve tahlil sonuçlarının olduğu kişisel dosyayı eline alarak dikkatlice baktı. Nihayet işi bittiğinde .

"Serumunuz bitince çıkabilirsiniz , ilaç reçetenizi aile yakınlarınıza veririm geçmiş olsun"

Gülümseyerek teşekürler ettim . Doktor odadan çıktıktan çok kısa bir süre sonra odaya ilk önce annem ardından babam ve abimler girdi.

"Kızım nasılsın bir yerin ağrıyormu ?"

Annemin telaşlı sesi ile gözlerimi Ozan abimden çektim ve anneme odakladım .

"Iyiyim anne birşeyim yok"

Annem yanıma gelip bana sarıldı , bir an kendime kızdım onu bu kadar çok endişelendirdiğim için .

"Çok korktum kızım tekrar eski günlere döneceğiz diye çok korktum."

Kolumdaki serumu umursamayarak anneme sarıldım . Edişelerini anlıyordum geçmişte yaşadığın sıkıntılı rahatsızlıklarım vardı ve uzun süreli bir hastane maceram olmuştu bu durumda en çok benim kadar ailemde yıpranmıştı.

"Sakin ol anne o günlere bir daha dönmeyeceğiz "

Birbirimizden ayrılınca anneme gülümseyerek baktım.

Teker teker hepsi nasıl olduğumu sorup Durmuşlardı . Daha fazla dayanamayıp isyan ettiğimde , hepsi bana sinirle bakıp çok konuşmamamı söyleyince susmak zorunda kaldım.