Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KENDİME NOT:
Kendi ellerinin attığı düğümlerden korkma.
¤
Korkunç bir kâbusun içindeydim.
Yaşadığım şeyin başka hiçbir açıklaması yoktu.
Annemin telefonun diğer ucundan söylediği cümleden sonra zamanı takip edebilmek ve önüme devrilen devasa soru işaretleriyle baş edebilmek çok zordu. Koray'a ayak üstü bir şeyler geveleyerek onu orada bırakmış ve kendimi bir taksiye attığım gibi Defne'yi kaldırdıkları özel hastaneye koşmuştum.
Beyaz koridorun ucundaki annem ve babamı gördüğümde hızlı adımlarla yanlarına gittim. Annem beni görünce kollarını açtı ve ben sıkıca ona sarıldım. Gözlerim nemlenmişti.
"Defne nasıl?" diye sordum titrek bir sesle.
Annem geri çekilerek ellerini yüzüme koydu ve yanaklarıma doğru taşan göz yaşlarımı sildi.
"Az önce doktorla konuştuk. Endişelenecek bir şey yok," dedi sakin bir sesle. Onun da gözleri kıpkırmızıydı. "Kolunda ufak bir çatlak var, o kadar."
Cayır cayır yanan içim bir anda soğudu, rahatlamış hissettim. Burnumu çekerek babama baktığımda hafifçe gülümsedi ve yanımıza gelip ikimizi de kollarının altına aldı. Önce benim, sonra annemin saçlarını öptüğünde başımı o güven veren göğsüne yaslayıp derin bir nefes aldım.
Kâbus sona ermişti.
Ama gözünü üzerime diken sırlar hemen arkamdaki karanlıkta beni izliyordu.
O şekilde durduğumuz birkaç dakikanın ardından önünde beklediğimiz odanın kapısı açıldı ve genç bir erkek hemşire içeriden çıktı.
"Tekrar geçmiş olsun," dedi güler yüzlülükle. "Küçük hanım gayet iyi, kolundaki alçı on beş gün içerisinde çıkacak. Kontrollerini de aksatmazsanız kısa sürede toparlanır."
"Teşekkürler," diye cevap verdi babam ve hemşire kapının önünden ayrıldığında beklemeden açık kapıdan içeri girdim.
Defne, kocaman yatağın ortasında, beyaz çarşafın içinde küçücük kalmıştı ve büzdüğü dudaklarıyla camdan dışarı bakıyordu. Onu görünce gözlerim tekrardan doldu.
"Defne," diye seslendim. Anne ve babamın hemen arkamda olduklarını biliyordum.
Sesimle birlikte olduğum yere baktı ve anında gözleri ışıldadı. "Abla!" dedi genişçe gülümseyerek.
