No Longer Alive (COMPLETED)

Chapter One

The coldness from the ground keep me awake all throughout the night. Nakatulala lamang ako sa walang ka buhay-buhay na kisame. Hindi ko inalintana ang malamig na simoy ng hangin. I'm too numb to even move a finger.

Tanging manipis at sira sirang damit na hanggang tuhod ang suot ko. Walang kama o kahit na karton ang hinihigaan ko. Tanging ang malamig na lugar ang karamay ko dito.

Kanina ko pa rin nararamdaman ang pagkulo ng aking tiyan, hindi ko na ata mabilang kung pang ilan ngunit ang tanging alam ko, hindi pa ako kumakain sa loob ng limang araw. Nagtataka na nga ako kung bakit humihinga pa ang aking katawan at nakabukas pa ang aking mga mata.

Kanina ko pa hinahintay ang mapayapang pagpanaw ng isang walang kwentang tulad ko.

In the middle of staring in the ceiling, I heard a sound of metals slamming to one another.

Hinay hinay kung pinihit ang aking ulo sa direksyon ng ingay. Nakita ko ang dalawang naka unipormeng pulis. Tahimik nilang binubuksan ang rehas sa kulongan ko.

Naramdaman ko rin ang mga mapanuring mata sa iba pang kulongan na nakatanaw sa ginagawa ng dalawang pulis. Kahit nanghihina ang aking katawan, nabasa ko pa rin ang galit, inggit, at pagkamunhi sa kanilang mga mata.

Bakit ba nagagalit ang mga tao sa ibang taong walang ginagawang masama sa kanila?

Wala ba talagang katapusan ang pansariling kaligayan ng ibang tao?

It's so baffling to know that they determined to destroy the good life of another human being in order for them to rise instead.

How can the same race and kind choose to kill each other?

Isang nakakabinging ingay ang ginawa ng pagbukas ng pinto sa aking kulongan. Dahan dahang pumasok ang dalawang pulis sa loob at saglit na tinitigan ako sa mga mata.

"Inmate Rowena Wang, ito na ang araw ng paglaya mo." Malamig na tugon ng pulis.

Saglit akung napapikit nang marinig ang mga salitang lumabas sa kanyang bibig. Mas nauna pa ata ang araw ng paglaya ko kaysa sa araw ng pagkamatay ko. Kulang pa ata ang hindi pagkain ng limang araw, sana pala hindi ako kumain ng isang buwan.

Pagkatapos nilang sabihin iyon, nilapitan nila akung walang buhay na nakahiga sa malamig na sahig.

The both of them unlocked the handcuffs and shackles on my hands and feet. Ako ata ang may espesyal na kalagayan sa kulongang ito.

I am the only criminal with a severe mental disorder.

Dahil hindi nila ako madadala sa lugar ng mga baliw dahil sa kasalanang ginawa ko, dinala nila ako sa isang kulongan na walang ni kahit anong laman. Pinusasan rin nila ang magkabilang paa at kamay ko upang hindi ako makagawa ng kahit anong kapahamakan.

Minsan nga matatawa ako sa paraan na ginagawa nila saakin.

Mas masahol pa nga sa hayop ang trato nila saakin.

For five long years, I've been chained, starved, and mistreated by the hands of the people working for justice and human rights.

How ironic is that?

I already got nothing in this fucked up life and yet they also restricted and caged me from even breathing normally as a human being.

If this is not hell, then what is it?

Nang matanggal na ang nakakabit saakin. Marahas nila akung hinawakan sa magkabilang kamay at nilakad palabas sa kulongan.

Hindi nila inalintana ang walang buhay kung katawan na halos mangisay na pababa. Sumakit rin ang mga sukat na nasa paa at kamay ko dahil sa mahigpit na pagkakakulong saakin. However despite my obvious struggle to even walk towards my freedom, they still turned a blind eye.

Nanatili akung tahimik at ininda ang lahat ng sakit. I've been with pain all my life, this little bundle of suffering is nothing.

Dinala nila ako sa opisina ng namamahala sa kulongan at biglaang ibinagsak sa isang matigas na upuan.

The middle aged man sitting in front of me glanced to my direction nonchalantly and then took a sip to his coffee.

"The crime you've committed have been paid and dismissed now. Inmate Rowena Wang, on this day onwards, you have been freed from the prison and can now live freely in the society." The man said to me and then he took a sudden pause as if remembering something.

"However your bad record could not be erased. You will have difficulty finding a job and fitting in the crowd. That's all, you are now free."

Pagkatapos ng kanyang paalala, hindi na niya ako binalingan pa ng tingin at parang naging hangin na lang.

Hinawakan na ako sa magkabilang kamay ng dalawang pulis na tahimik lamang na nakikinig. Sabay nila akung iginaya palabas ng kulongan.

Nang matanaw ko na ang pintuan na limang taon ko nang hindi nasilayan, wala ni kahit isang emosyon akung naramdaman.

Am I supposed to jump in joy?

Am I supposed to cry in happiness?

Am I supposed to thank the heavens for this day?

Hindi ko alam at wala rin akung pakialam. The world outside is not so different inside this prison.

In the vast land of the earth lived countless people who are more vicious, ruthless, and cruel. They say that the most dangerous people are the ones that have been freely roaming around in the beginning without a hint or trace of evilness.

They're too evil yet too hard to capture.

I even preferred to be in the comfort of my chains than to be surrounded by those atrocious human beings.

Nang makalapit na kami sa labasan ng kulongan, malakas lang nila akung itinulak palabas at hindi na binalingan ng tingin.

I never mind at all.

For someone like me who have nothing to offer in this world.

I have no voice that can be heard to anyone.

Not even once in my lifetime.

Despite my staggering and fragile body, I forced myself to stand up and looked above the sky.

Ngayon ko lang rin ulit natanaw ang mapayapang kalangitan. Pinikit ko ang aking mga mata at niramdam ang mainit na dala ng tirik na araw.

With just a thin and ragged looking clothes, I dragged my weak body to the place I've been longing for. Ang unang lugar na pupuntahan ko sa araw ng aking paglaya.

Hindi ko pinansin ang mga taong napapatingin sa direksyon ko. Maybe it is not a common occurrence to see someone who resembled a skinny and malnourished corpse.

Sa loob ng limang oras, naabot ko na ang lugar. Ang lugar na kung saan binuhos ko ang lahat na natitirang lakas sa walang ka buhay-buhay kung katawan upang ito'y mapuntahan.

The Mactan Bridge.

Nasa pinaka gitna at pinakataas na lugar ako ng tulay. I slowly raised my feet upwards in able to stand in the railings. I spread both of my arms to balance myself and looked far ahead.

This is finally the day that I'll completely vanish from this world who only give me nothing but pain.

I don't care if I go to hell.

I experienced far worser than hell itself.

What matters to me is to be finally free from everything.

I closed my eyes and took a final deep breath.

With a smile on my face, I jumped without a hint of hesitation deep into the raging waters.