No Longer Alive (COMPLETED)

Chapter Four

A hard slap on my face woke me up. The moment I opened my eyes, I was now inside a very extravagant and familiar room. The tingling pain all over my body told me that the nightmare that happened last night is not dream.

Makalipas ang ilang segundong pagkatulala ko ay napatingin ako sa loob ng kwarto. Ito ang isa sa mga pinakamalaking kwarto sa mansyon na minsan ko nang nilinis. Hindi ko maintindihan kung bakit nandito ako. Bago pa ako makapag isip-isip, isang marahas na pagkahila sa aking buhok ang aking naramdaman.

Hinila niya ako pababa ng kama na kumot lamang ang nakapulupot sa namamanhid at namamaga kung katawan. When I finally looked up, I saw the fuming Madame Selene Alcantara. Her red face greatly showed how angry and frustrated she is.

Isang malakas na sampal na naman ang umabot sa mukha ko. She raised a finger at me.

"You uneducated maid! How dare you harassed my only son!" She shouted to me with a voice full of hatred.

Nang marinig ko ang kanyang sinabi, parang nabingi ako at saglit na hindi makarinig ng kahit ano.

I was the one who was brutally harassed by a group of men.

Bakit parang ako pa ang may kasalanan ng lahat?

Naiiyak at mahihirapang makahinga si Madame Selene ngunit hindi pa rin mawawala ang matinding galit niya saakin. She took a step and slap me once again across my face. Dahil sa malakas na pagkakasampal, hindi ko maiwasang mapadapa sa sahig. Mas lalong sumakit ang katawan ko dahil sa sunod sunod na nagyayari. Nararamdaman ko rin ang dugo na lumabas sa aking mga labi. Maraming singsing ang kamay na ginamit ni Madame Selene upang masampal ako.

"What a scheming maid you are! After we give you shelter and food the moment you were born, this is how you're gonna pay us?" Tears rolled on her cheeks and pointed to someone in the direction of the bed.

"You tried to poison my beloved son and then raped him?!"

Palakas ng palakas ang mga sigaw niya na nilapitan na siya ng kanyang asawa na tahimik lamang na nakamasid.

Nang marinig ko ang sinabi ng aking amo ay kahit na lubos na nahihirapan, itinuon ko ang aking paningin sa direksyon ng kama. Nakita ko doon ang walang malay na lalaki. The birthday celebrant, Rohan Alcantara lay unconscious in his bed with no clothes. Only the thick and massive blanket were on his body.

Ibinaling ko naman ang aking paningin sa isang direksyon sa kwarto. Nakatayo ang grupo ng mga lalaking may nakatagong ngisi sa mga labi. Kahit hindi ko namumukhaan ang kanilang mga mukha, naramdaman ko parin ang pamilyar nilang mga ngisi na puno ng kasakiman. The cruel and devious looks on their faces already told me how everything turned out this way.

Those humans just turned everything upside down. They made the pitiful victim to take all the blame and sins they committed then hail me as the final culprit. They put me on checkmate.

A useless maid like me has nowhere to go.

Gusto kung matawa ng mapakla ngunit hindi ko magawa. Wala na ring atang enerhiya ang katawan ko para umiling at ipaglaban ang sarili ko.

Ngunit paano ko nga ba ipagtatanggol ang aking sarili kung wala man lang akung boses?

Sino ang makikinig sa isang katulong na tulad ko?

Sino ang tutulong sa isang taong wala ni isang malalapitan?

Madame Selene harshly glanced towards his husband, "Jerome! If we did not adopted this scheming and wicked woman, none of this would have happened! It might be better if we leave her alone the moment she was born in that disgusting toilet!"