"Are you ok Princess?" Kuya ren asked. "Im ok kuya Im just tired I guess" Sagot ko at ngumiti ng bahagya dito.
"Anong nangyari kanina?"
"Uhmmm I split with him" mahina kong sagot.
"You what!?" Mahinang Pasigaw na tanong nito .
"The hell kuya" at sinamaan siya ng tingin
"Opps sorry naman" umirap lang ako dito at tumungo.
"All passengers please proceed to -------"
"It's our flight let's go"
sabi ni kuya at tumayo na, kaya ganon din ang ginawa ko pumasok na kami sa isang door para makapasok sa aircraft.
Pagkaupo palang namin ay nag salita na ang speaker
"Please fasten your seatbelts and turn off all your gadgets thank you" anang nito
I wore my seatbelt and just look at the window hanggang sa dinalaw na ako ng antok nagising lang ako ng may tumapik sa balikat ko.
"Hey we're here" sabi ni kuya at tinuro ang window kaya napatingin naman ako dito at tama nga siya andito na kami .
While waiting in the exit I look around,
And a small smile form in my lips. I hope his fine, alam kong nasaktan ko siya ng sobra pero ginawa ko ito para sa kaniya para di na siya umasa na babalik pa ako dahil kahit ako hindi ko alam kong makakabalik pa ba ako sa kaniya. Nagising ang diwa ko ng may tumapik sakin
"Be brave Princess" anang nito habang nakangiti sakin "and let's go, the car is already here kailangan mo pang magpahinga"
Galing dito sa labas ng gate i can see
the simple modern house and it is still beautiful mas lalo pa nga itong gumanda.
Nang makapasok kami sa gate may fountain na bumungad samin.
When we arrived in front of the house I see my dad in the porch waiting for us, so I walk towards him while kuya is behind me .
"Welcome home guys. How's flight?"pambubungad nito samin
"Its fine" sagot ko dito at hinalikan ito sa pisngi while kuya they hug each other, I smile from that sight.
"Nasaan si mom, dad? Tanong ko dito.
"Inside, come let's go inside" pag aanyaya nito samin
And when we get inside I saw my mom she's sitting in her wheelchair,
Mom have bone cancer kaya siya naka-wheelchair.
"Mommy" tawag ko dito
Kaya napatingin ito sa direksyon namin
"My baby" paos na anang nito kaya I run towards her "mommy I miss you so much" And hug her .
"Mom Im sorry I really do" and my tears started to fall in my eyes
"Shhh it's ok baby, noon pa man pinatawad na kita so stop crying na ok? And I miss you too " Ani nito na tinanguan ko habang may ngiti sa labi at sabay kaming napatingin kay dad and kuya unang lumapit si kuya at yinakap kami ni mama at sunod ay si dad na yinakap din kaming tatlo na ikinangiti ko .
Ngayon masasabi ko na masaya ako dahil ayos na kami ng pamilya ko.
When I turn 18th I plan to leave because I want to be an independent person na hindi nila sinang-ayunan, pero kinalaunan pumayag si dad na may kondisyon at ang kondinsyon na yun ay aalis ako na walang kahit anong dala na pera na galing sa kaniya at pumayag ako, gamit ang ipinag iponan kung pera umalis ako ng bansa at pumunta sa pilipinas, ang bansa kung saan ipinanganak si mama.
There's a reason kung bakit ayaw nilang umalis ako sa poder nila at yun ang pagiging sakitin ko.
After that they let me rest dahil kailangan ko yun.
Nagising ako na may kumakatok sa pintuan ko
"Sis wake up dinner time na" sigaw nito mula sa labas
"I'm already awake, 5 minutes "Sigaw ko pabalik dito "okay".
After kong maghilamos ay lumabas na ako ng kwarto at naglakad na papuntang dining katabi lang ng kwarto ko ang dining kaya malapit lang ang linakad ko.
Pagkadating ko doon naka upo na silang tatlo sa kanilang upuan kaya na upo na rin ako sa upuan ko nakaragap si kuya since pabilog ang lamesa namin sa dining.
"Lets eat" ani ni mama pagkatapos naming mag pray .
Katahimikan ang namayani samin tanging mga kalansing lang ng kutsara ang tinidor ang naririnig sa loob ng dining. After naming kumain ay bumalik ako sa kwarto at natulog ulit.
I woke up because of the sun that was coming from outside, nakalimutan ko palang ayusin ang kurtina ng bintana, I sigh.
Since gising naman na ako naisipan ko nalang na maligo na sa bathroom.
While I was looking at my pale face in my vanity mirror. Iniisip ko kung pano ko sasabihin kila dad ang kondisyon ko.
No one knows about my heart tumor.
I was in college when l found out about it at wala akong kahit sinong pinagsabihan even my boyfriend cole hindi niya alam dahil ayaw kong mag alala siya sakin.
Ito rin ang rason kung bakit ako nakipaghiwalay sa kaniya because my condition is getting worst, and I dont know kung makakasurvive ako sa sakit kong walang kasiguradohan kung mabubuhay pa ako.
I deeply sigh and wore my clothes but when I stand up I feel dizzy and my chest is aching
"Ughhhh" daing ko habang nakahawak sa may puso ko I can't also breathe properly, hindi ko napansin na nakalumpasay na pala ako sa sahig and before I lost my conscious I heard my big bro call me many times.
When I woke up bumungad sakin ang white ceiling and it's all white gezz where am I ?.
I look around when I fell many eyes looking at me
"I'm glad you're awake princess" it's dad.
"Do you need anything sis" my big bro
"Water" paos na saad ko na agad namang kinuha ni kuya while dad help me to sit down then kuya help me drink it.
"Where's mom? I asked.
Tinuro naman ni dad ang isang banda ng kwarto and then there I saw mom sleeping in the couch.
"I'll call a doctor dad" kuya said
"Okay son, your mom kakatulog palang niya she didn't want to sleep dahil gusto ka niyang bantayan but I told her na she need to rest pero ayaw niya buti nalang at napapayag ko muna siyang magpahinga" he said.
Napatingin kami sa pintuan ng bumukas ito at pumasok doon si kuya kasunod ng doctor .
Lumapit ito sa akin at chineck ang katawan ko. After that she look straight into my eyes.
"I'm glad that your awake Ms. Levasque as what I can see your parents didn't know about your condition I am right?" Saad nito na may bahagyang ngiti sa labi na tinugunan ko lang ng isang tango and then she look at my father who was standing beside me .
" Mr. Levasque your daughter has a heart cancer and it's getting worst I can only say is she need to go surgery to remove cancer and preserve function of the heart. So we need to find a heart donor but it's not that easy so while we still finding a donor she will go under chemotherapy to manage the symptoms that she's feeling right now. But right now she only need to rest and take the medicine that's all" mahabang paliwanag nito at nag lakad na papuntang pintuan.
My tears started to fall in my eyes kaya umiwas ako ng tingin sa kanilang tatlo. Mga hikbi lang ni mama ang naririnig sa apat na sulok ng kwarto.
"Since when?" My dad asked.
"Since I was in 1st year collage" I answered. Akala ko may sasabihin pa siya but he left.
I look at mom na nasa tabi ko na and she look at me too.
"Don't mind your father kailangan niya lang ng fresh air. Baby I'm sorry if I wasn't there, if I didn't know about your condition" ani nito at hinawakan ang aking pisngi.
"No mom it's not your fault. Desisyon kong hindi sabihin sa inyo ang tungkol sa sakit ko, and I feel sorry because of it nagawa ko lang naman yun kasi alam kong kapag nalaman niyong may sakit ako ay kukunin niyo ako na ayaw kong mangyari dahil ayaw ko pa siyang iwan mom I love him so much. Im really sorry mom" I said while crying .
"Hushh it's ok baby, everything is gonna be alright, be brave you need to be brave" ani nito.
" I hope so mom and I will" I said.
"That's good, now take your rest coz you need it" mom said and tinulungan ako ni kuya na mahiga ulit.
"I'm sorry too kuya" I said while looking at him na tinugunan lang nito ng isang ngiti
"Close your eyes baby" mom and I did what she said.
BINABASA MO ANG
The Way Back To You
RomantizmWhat if there's no happily ever after? Matagal na relasyon natapos dahil sa kaniyang sakit, mga hirap na dinanas bago makabalik, mga daan na pwedeng tahakin pabalik sa kaniya, pero magagawa pa ba niyang mabalik ang tapos ng pinagsamahan? Solana Lavi...
