Mutluluk Mahallesi

Sevmenin Günah Olduğunu Bilseydim Yemin Ederim Seni Sevmezdim

Ben Hale. 24 yaşında hakime olmak için sınava hazırlanan hukuk öğrencilerinden biriyim. Annem ve abimle Mutluluk Mahallesi'nde yaşıyoruz. Adıyla tam bir ironi içinde olan bu mahalleye tam 6 yıl önce ben 18 yaşındayken taşındık. Memleketimizi annemle babamın ayrılığından hemen sonra terk ettik.

Herkes gibi sıradan ve orta gelirli bir hayat yaşıyorum. Ve herkes gibi yüreğimde bir sevdayı taşıyorum. Bu mahalleyi sevmeme sebep olan tek kişiyi: Karan'ı. 

Karan Alpsoy. Yan komşumuz, polis ve abimin en yakın arkadaşı. Mahallede herkesin saydığı, sevdiği kişi. Benim ise 6 yıldır gönlümde ateşi sönmemiş sevdam. Her ne kadar kardeşi Selen gibi bana da abilik yapsa da ben onu hiçbir zaman abim olarak görmemiştim. Görmeyecektim de muhtemelen.

Karan benim ilk sevdiğim kişi diyemezdim. Bu hikayelere has bir olay olurdu. 18 yaşına kadar ergenliğimde gerçekten ölüp biteceğimi düşündüğüm birkaç kişi daha olmuştu. Bunlar Karan'ı sevene kadar heveslik olduğunu anlayamadığım sevdalarımdı.

Karan ise aç kalır mısın bu adamla diye sorduklarında evet diyebileceğim tek adamdı. Onun o kahverengi gözlerine bakmak bile beni doyururdu ruhen. Zaten şu yaşıma kadar madden birçok şeyi hayatımın merkezine koymamıştım. Maneviyat benim için her şeydi ve Karan'a baktığımda içime akan o duygular ruhumu besliyordu.

Peki maneviyat bu hayata tutunmamıza sebep olacak kadar güçlü bir şey miydi? Benim hikayemde bunun cevabını bulacaksınız.