Mutluluk Mahallesi

FİNAL: Acılarla Kirlettiğiniz Kalbimi Kanımla Temizliyorum

Her şeyden habersiz bir şekilde evlerine dönen anne ve oğul piknik eşyalarını mutfağa koydular. Meral Hale'ye seslendiğinde evde ölüm sessizliği vardı. Garipsedi bir yere giderse söylemesini istemişti kızından. İsteklerini geri çevirmez kırmazdı.

Odasına ilerledi Meral. Bir şaşkınlık sardı vücudunu. Cam açıktı, kızının kuşu uçup gitmişti. Oda öyle boştu ki. Sanki Hale'de gitmişti. Kızına bir kez daha seslenemeden evi bir çığlık doldurdu. Oğlunun çığlığı yüreğine darlık getirdi.

Koşarak banyoya girdiğinde üzerinde gelinlikle küvette yatan kızını gördü. Garip olan küveti kızının kanını doldurmasıydı. Başı yanına düşmüş, sol bileği küvetten taşmış etrafı kan gölüne çevirmişti. Meral'in kalbinden çıkagelen bir çığlık kopuverdi. Tüm Mutluluk Mahallesi inledi. Kızının öldüğünü anlıyordu. Rengi çekilmişti, kızı gelin olamadan, mesleğine bile kavuşamadan uçup gitmişti bu diyardan.

Bu çığlığa sessiz kalamayanlarda yan komşuları vardı. Safiye, Selen ve Karan bir koşu kapısı açık evden girdiler. Ağıtların yükseldiği banyoya girdiklerinde Karan'ın kalbi ateşe verilmişcesine yanmaya başladı. Üzerinde dün kendisinin seçtiği gelinlikle kanlar içerisinde yatan ölü bir Hale bulmayı beklemiyordu. Koştu, herkesin uzak durduğu kanı umursamadan onu kendine çekti.

"Sevdamı unutmak için bana bir gün ver derken öleceğini bilmiyordum. Allah kahretsin Hale. Aç gözlerini aç. Bu gelinliği canlı bedeninde gözlerin ışıl ışıl parlarken görmek istiyorum. Ben seni dün öyle neşeyle görmüşken nasıl unutayım? Bize bunu niye yaptın?"

Herkes ağlayıp sızlanırken Karan durmadan konuşuyordu. Sanki konuşması Hale'yi geri döndürecekmiş gibi.

Hale dünyada acılarla baş ederken fark etmemişlerdi. Şimdi yaktıkları tüm ağıtlar boşaydı. Öldükten sonra gönderilen çiçekler, söylenen sözler ve görmek için gelmeler boşaydı.

Olan olmuş, ölen ölmüştü.

Hale tüm kırgınlıkları ve sevdaları kalbine gömüp bu dünyadan göçüp gitmişti. Mutlu son diye bir şey yoktu.