Mutluluk Mahallesi

Mektup 2: Karan'ıma

"Karan,

Ben kendimi bildim bileli. Hep canım yanardı. Babam umursamaz, annem sarmaz, abim ise o yarayı deşerdi. Bir çocuk düşer de ağlamaz mı, ağlamazdım ben. Sırf sevgi görmedim diye başkalarında sevgi arar da bulamazdım. Ne acı şey değil mi insanın sevgiyi araması başkalarında. Oysa beni ailem bile sevmemiş.

Ama ben her şeye rağmen ümidimi kesmeden 24 yıl geçirdim. Onlar beni sevmedikçe ben inadına kendimi sevdim. Ama kendini sevmek bile bir yere kadar yaşatıyormuş insanı. Beni bu kadar idare etti.

Kendimden ne çok bahsettim değil mi? Sıra senden bahsetmekte. Kendini sakın suçlu hissetme. Belki de bu hikayede canımı en az yakan kişi sendin. Sonbahardan hiç çıkmayı bilmeyen kalbime ilkbaharı, yazı getirdin sen. Seni anlatmak istersem dünyadaki tüm ağaçlar tükenir. Bu kadarıyla idare et.

Mutlu ol Karan. Hak ediyorsun. O temiz kalbin tüm mutlulukları hak ediyor.

Son bir şey daha, beni gelinlikle beğendin mi? :)

Hoşça kal.

Seni tüm benliğiyle seven,
-Hale."