Unicode
ဟယ်ရီနောက်တစ်နေ့ နေလည်ရောက်တော့
နာကျင်မှုပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင်နဲ့နိုးလာတယ်။
သူ့လူကြီးကတော့အိပ်ပျော်နေတုန်း
ညကကိစ္စတွေအစီလိုက်ခေါင်းထဲ
ဝင်လာတာကြောင့် ဟယ်ရီစိတ်တိုတိုနဲ့
စကိုင်းလ်ရဲ့ ရင်ဘက်ကို ကိုက်ချလိုက်တယ်။
"ကလေးကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေတုန်းလား"
"ကလေးကိုယ့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့နော်
မီနာဆိုတဲ့မိန်းမက ကိုယ့်ဆီကိုအတင်းလာနေတာ
ကိုယ်က ဧည့်သည်ဆိုတော့ နှင်ထုတ်လို့မရဘူးလေ။
ညကကိစ္စကလည်း ကိုယ်မရည်ရွယ်ပါဘူး။
ကိုယ်ကလေးကိုတာဝန်ယူပါ့မယ်။ကလေးကိုယ့်ကို
ခွင့်လွတ်ပါနော်။please"
"ဟွန့်ဒီတစ်ခါဘဲနော်။နောက်တစ်ခါဆိုမရဘူး"
"နောက်တစ်ခါဆိုတာမရှိစေရဘူး"
စကိုင်းလ်
သူ့ကိုမျက်မှောင်လေးကျုံပြီး ကြည့်နေတဲ့
ကလေးရဲ့ပါးအိအိလေးထဲကို နှာခေါင်းလေးနှစ်သွားအောင် နမ်းပြစ်လိုက်တယ်။
"လူကိုလာပြီးမျက်နှာချိုသွေးမနေနဲ့။
ကြည်သေးတာမဟုတ်ဘူး။"
"ကလေးရယ်ကိုယ့်ကိုမြန်မြန်ကြည်ပါတော့။"
"ခင်ဗျားအပြင်ထွက်ဦး"
"ဘာလို့လဲ"
"အဝတ်လည်းမလို့။အပြင်ထွက်
မထွက်ရင်ခင်ဗျားကိုစကားမပြောတော့ဘူး"
"အွန်းပါ။ကိုယ်အပြင်ထွက်ပါ့မယ်။
ကလေးချစ်တယ်
ဟယ်ရီအိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်တော့
သူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းကစူး ပြီးနာလာတယ်။
"အားသေပါပြီ။ငါမတ်တတ်ကောရပ်နိုင်ပါ့ဦးမလား"
{တိုတိုရေ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးရှိလား}
[ရှိပါတယ်။point-50ပါ။ညကဆေးမှားပေးတာကို
လျော်တဲ့အနေနဲ့ အလကားပေးပါ့မယ်။]
{သူများsystemတေဆိုပထမကမ္ဘာမှာ
အကုန်အလကားပေးတယ်။ငါ့ကျမှ}
[hostယူမှာပါလား။]
{ယူမယ်။နင့်ကိုpointမတရားယူမှုနဲ့
နင့်ရဲ့အထက်ကိုတိုင်ပြောမယ်။ဟွန့်}
ဟယ်ရီဆေးသောက်လိုက်မှဘဲသက်သာသွား
တော့တယ်။
ဟယ်ရီအပြင်ထွက်လာတော့
"ကလေးကြာလိုက်တာ။"
"လူကအားမှမရှိတာ။
အဲ့တာခင်ဗျားကြောင့်။ကျွန်တော့်မှာ
ညစာရောမနက်စာပါငတ်သွားတာ"
"သွားမယ်ဟွန့်"
...............................................
.................................
ဟယ်ရီအခန်းပြန်ရောက်တော့
ရေချိုးပြီးနေ့လည်စာစားလိုက်တယ်။
