Stalker

1.🌃 Stalker🌃

    "Bazılarının Gölge'si iz bırakırken, benim ayak izlerim silinir kar üzerinden..."

      Küçük elmamı çantamdan çıkarıp elime aldım ve havaya atıp yakaladım.

    Birazdan burada olurdu...

   
    Siyah çerçeveli gözlüğümü işaret parmağım ile geriye ittirdikten sonra bisikletimi yasladığım duvara sırtımı dayadım. Bir ayağımı ötekinin üzerine atmış, kesik eldivenlerimi inceliyordum.

    Bugün diğer günlere göre...

     Hmm, elmaya dişlerimi saplayıp siyah kot ceketimin kolunu sıvadım ve pahalı saatime baktım.

      "3 dakika geçti."

       Kollarımı tekrar kapattığım sıra gelen takırtı ile yüzümde bir gülümseme oluştu.

  
       İşte, geliyordu.

 
       Elmayı hızlıca ağzımdan aldım ve bisikletim doğrultup bir pedalına ayağımı koydum.

   
       Evlerinin bahçesinden gizli gizli çıktıktan sonra siyah şapkasını düzeltişiyle gülümseyip onu taklit ettim. Sırf böyle giyindiği için onun gibi ben de şapka takıyordum. Biraz da, kendimi belli etmemek için de olabilir. Birinin beni bu hâlde görmesi pek hoş olmayacaktır çünkü.

      Yavaş yavaş sahil yoluna giderken bisikletim ile onu takip ediyordum. Telefonunu çıkardığında hafifçe gülümsedim.

       Her zaman monoton bir hayatı vardı. Hep aynı yolları seçiyor, asla değişiklik yapmıyordu. Kendince yaptığı değişikler ise yine monotondu. Hafta sonları şehir tarafına hafta içi ise sahil tarafına. Sonuç olarak haftalık sürekli tekrar eden bir program gibiydi.

  
      Ama çok da sempatikti.

      Sürekli sakarlık yapardı. Kaç kere düştüğünü sayamadım bile.

      Oysa bunca zaman onu takip ederken...

       Kulaklıklarını takınca gülümseyip ben de boynumdaki kulaklığımı çıkarıp taktım. Müzik eşliğinde sahil koşusu böylece başlamış oldu.

      O kumların üstünde koşarken ben asfalt yolda yavaş yavaş bisikletimi sürüyordum. Acaba neden şapka ve kapüşonu aynı anda takmayı seviyordu?

      Mesela, hiç yorulmuyor muydu?

      Ya da sıcaklayabilirdi?

      Onu izlerken bisikletimin tekeri bir şeye takıldı ve dengemi kaybedip yere düştüm.

      "Kahretsin!"

      Kalkmak için ellerimi yere koyduğum sıra onun sahil parka çıktığını görmüştüm.

  
      "İyi misin evlat?"

      Başımı çevirip de arkamdan seslenen amcaya gülümsedim.

       "İyiyim, bir şeyim yok." dediğimde hafifçe başını sallamış ve sonrasında yere düşmüş olan gözlüğümü eğilip eline almıştı.

      "Her sabah buradan geçiyorsun. Sporcu musun?" dediğinde elimi enseme attım.

      "Evet, sporcuyum." diyerek yarı doğru ya yalan bir şey attım ortaya.

      "Sanırım şu da sporcu." diyerek sahil parkta kaykay kayanı gösterince gergince gülümsedim.

     "Bilmiyorum, sanırım öyle."