Stalker

27.🌃 Stalker 🌃

    "Sırf gülüşleri güzel diye, ağlatıldı masum insanlar..."

     "Ne?"

     Gözlerimi gözlerinde gezdirdiğimde gülümseyerek sırtını sandalyesinde gezdirdi.

 
     "O..." dedi etrafa bakıp kontrol ettikten sonra gülümsedi. "... mükemmel bir asker. Her şeyiyle. Dövüşüyle, zekasıyla, hackerlığıyla, doktorluğuyla. Bulunmaz bir Hint kumaşı gibi. Ve bir kadın." dedikten sonra gülüşü iyice yayıldı. "Ama her insan gibi bir kusuru var."

     Merakla bakıyor oluşumdan aldığı haz gözlerinden anlaşılıyor. Konunun dikkatimi çekmesi hoşuna gitmişti. Belli oluyordu yüzündeki o memnun ifadeden.

    "Duyguları." diyerek ellerini birleştirdi ve parmaklarını ovuşturdu. "Her insan gibi onun da duyguları ve maalesef karakterine karşı duyguları çok zayıf. Kendine güveni yok."

     Bu lafının üzerine üzerimden silinen ciddiyet omuzlarım aşağı dökülmüştü sanki.

    "Kimden bahsettiğinizi unuttunuz sanırım."

    O Lina'ydı. Kendine güveni tam, korkusuz, güçlü ve oldukça asi bir kızdı. Nasıl kendine güveni olmayabilirdi?

      "Hiç fark etmediğini söyleme evlat." dediğinde yüzümdeki alaylı gülüş hafif hafif silinmeye başlamıştı. "Onun hiç arkadaşı olmadığını fark etmediğini söyleme. "

    Gözlerim ellerime kaydı.

     O , hep yalnızdı. Sessizdi mesela. Ben bir onu bir de yalnızlığını sevmiştim. Doğru, okulda hiç arkadaşı yoktu. Hiç kimseyle takılmaz, dışarıya ise sadece spor yapmak için çıkardı.

   O yalnızdı.

    "Peki, beni neden bu iş için seçtiniz? Onlar şu an bir sınavda, bunu fark etmemek mümkün değil." dedikten sonra merakla yüzüne baktım. "Peki ben? Ben neden buradayım?"

    Yıllarca bir kızı neden bırakamadım?

   
   "Onun tek eksiği duygular ve sen ..." dedi masanın üzerine eğilip gözlerimin içine bakarken. "...sen ona bu duyguları verebilecek en iyi seçeneksin."

  Şaşkınca açılan gözlerime eşlik ederek kalkmıştı kaşlarım. Yüzünden ne yapmak istediğini anlamaya çalışıyordum. Ama o bir askerdi ve duygularını çok iyi saklıyordu.

     "B-ben mi?"

    İşaret parmağımı yüzüme tutup geri çekildim.

  
     "Evet, sen."

  
    Gözlerimi kaçırıp derince bir nefes çektim. Adının geçtiği cümleler ruhumda birike birike roman olmuştu. Cilt cilt kitaplarla doluydum.

    "Senin de problemlerin var." Dediğinde gözlerimi gözlerine çevirdim.

    "Benim?"

     Başını ağır ağır salladı.

     "Korkuyorsun. Başkalarının duygularını incitmekten. " diyerek elini kalbinin üzerine koydu. "Sırf ona açılıp reddedilmenin verdiği acıdan korktuğun için sana gelenleri açık bir dille reddedemiyorsun. "

   Alnımda mı yazıyordu duygularım? Psikolojik bir analizden mi geçiyordum?

     "O, kesin bir dille duyguların ifade edilmesini istiyor çünkü kendine güvenmiyor. Sen ise kesin bir dille duyguların ifade edilmesinden korkuyorsun." başını iki yana salladı. "Şimdi ise bütün sırrı çözdü ama bize ve diğerlerine söylemiyor." dediğinde kaşlarımı çattım.