MICHELLE

CHAPTER 4

MICHELLE [CHAPTER 4]

"Michelle! Omg! You study here na?"

Ngumiti ako ng makita ang dati kong kaibigan na si Jessie. Nagkakilala kami dahil magkaibigan ang mga Daddy namin. We we're like besties before but everything ended when she went to California to study medicine. Yes, she's older than me.

"Isn't obvious?" I playfully rolled my eyes and laughed.

"Grabe! You look like a real woman now." Pinasadahan niya ng tingin ang damit ko at pinuri-puri. I'm wearing a long sleeve sequin split dress paired with black heels.

Nagusap kami ni Jessi tungkol sa pagaaral niya ng medicine sa ibang bansa and obvioulsy hindi ko naintidihan ang mga sinabi niya kaya iniba ko ang topic.

"Why are here pala?" Tanong ko.

"Oh, well a friend inivited me." Sagot niya at nagulat ako sa biglaang paalam niya dahil nakita niya ang ibang kaibigan.

Once again, I'm lonely.

Pagkabalik ko kanina sa dorm ay wala si Heather kaya naglinis ako ng dorm pero hindi ko sinama ang kwarto niya. At pagkatapos noon ay nag-ayos ako bago pumunta dito sa party.

Kakasimula palang ng dumating ako at halos hindi ko kilala ang mga kasama ko. Oh well, I'm just here to waste my time since I don't have any task to do for school.

Parang isang club itong lugar kung saan ginaganap ang welcome party para sa mga new students.

Nagsasayawan na mga neon lights at maingay na kanta ang bumalot sa buong lugar kaya napagdesisyonan kong lumabas.

I used to have a lot of friends but I haven't talk to them since that night. I wonder if they're doing good.

"You're alone again." Halos mapatalon ako sa pagsasalita nitong si....Kencio. Siya nanaman?

Tinignan ko lang siya ng masama bago tumingin ulit sa kawalan. Nasa likod ako ulit ng school kung nasaan ang soccer field pero ngayon ay walang tao.

"Tuna rice, you want?" Tinignan ko siya ulit at inabot niya ang isang tupper wear na punon ng tuna rice.

"Pinapataba mo ba ako?" Pagtataray ko.

"No, I was just wondering if you want some. It's ok if you don't." Madrama niyang sabi at umambang aalis pero piniligan ko siya. Gutom narin ako dahil hindi pa ako ng b-breakfast o lunch.

"Paano ko kakainin 'yan. Walang spoon or whatsoever." I playfully rolled eyes and I heard him chuckled.

"Kakain din naman pala," bulong-bulong niya. Umupo siya sa tabi ko at binuksan ang dalawang maliit na bag na dala niya.

Nakita ko na mayroong pang mga pagkain doon kagaya ng mga prutas, desserts at inumin.

"Ano 'yan? Magpi-picnic ka?" Tinaasan ko siya ng kilay.

Tumawa siya. "No, silly. This is for you. In case you'll be hungry I made foods for you."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Am I hearing this right? Ano ba ang akala niya saakin, hindi ko kayang bumili o gumawa ng sarili kong pagkain?

"No, thank you. This tuna rice is enough."

"But I made this for you."

"Ayokong magkaroon ng utang na loob," malamig kong sabi. Totoo 'yun. Ayokong magkaroon ng utang na loob dahil nadala na ako. Masyado akong naging mabait kaya eto ang nangyari.

Natahimik siya sa sinabi ko habang ako ay kinakain na ang dala niya. I don't even know what I'm doing. I'm eating beside him. Well, he's not a complete stranger because I know his name but...that's it.