MICHELLE

CHAPTER 11

MICHELLE [CHAPTER 11]

Lumipas ang araw ng muli ako nakatanggap ng tawag mula kay Daisy.

''Yes, hello?'' Bungad ko sakanya.

''Are you busy?''

''I have classes to attend but after this, I'm free. Why?''

''Ok, copy. Sunduin kita mamaya.'' Sabi niya bago ako binabaan. 

Binalik ko nalang sa bag ko ang cellphone at nagpatuloy sa paglalakad. As usual, binibigyang daan ako ng mga students. Hindi ko alam kung bakit nila ginagawa iyon pero mas mabuti narin. Madami ang estudyante sa paaralan na ito kaya nagiging masikip sa hallway kapag breaktime.

Madami akong natutunan sa mga klase na pinasukan ko kaya ng matapos ko lahat ay masaya ako dahil maipapahinga ko narin ang utak ko.

"Do you want to have lunch? I'm hungry." Ani Delilah.

Sa school na 'to pwede kaming mamili ng mga subject na gusto naming kuhain pero syempre hindi maaring tanggalin doon ang Math.

Huling klase ko ang history kaya magkasama nanaman kami ni Delilah.  Ang iba kong kaibigan ay hindi ko alam kung nasaan dahil iba rin ang schedule nila.

"Sure pero sandali lang kasi may pupuntahan pa ako." Sagot ko kay Delilah habang naglalakad kami sa kahabaan ng hallway sa main building ng school.

"Why? Where are you going?"

"Secret." Hanggang ngayon, hindi ko parin sinasabi sa mga kaibigan ko ang mga nangyayari sa buhay ko. I'm trust issue.

"Asus. You're gonna buy gifts for us, noh?" She said.

Kumunot ang noo ko at sa huli ay natawa. 'Yon talaga ang sasabihin ni Delilah dahil masyado siyang atat para sa pasko, next week pa 'yun, e.

"Next week pa ang pasko, geez."

We then continue walking until we reached the cafeteria.

Pareho kaming gutom kaya walang nagsalita habang kumakain kami. 

We then parted our ways after eating lunch. 

Habang naglalakad ako mag-isa sa hallway ay tine-text ko si Daisy. Sinabi kong tapos na ako sa klase ko at pwede niya na akong sunduin.

''Psst.'' Hindi ko pinansin ang sumitsit at nagpatuloy sa pagtitipa sa aking cellphone hanggang sa napunta ako sa Gallery ng phone ko. 

PAPA AND HARP!

Binuksan ko ang album namin ni Papa sa gallery. Lahat ng pictures namin dito ay nakangiti. 

Lahat ng pictures namin sa pagt-travel nandito. He's my travel buddy and he will always be. Tears started to fall while I was looking at our pictures when my head was hit in something hard.

I looked up and my eyes winded when I saw Kuya Zrito. He's here but is it real?

''Kuya?'' 

''Yes, Harper?'' He answered and I broke down. I hugged him and sobbed. I haven't seen him for a year or two. Wala rin siya noong birthday ko. Miss na miss ko siya. I miss how he never let me cry. He's my pillow if I want to lie down. He's my tissue every time I would cry because of sad movies. 

Kung dati umiiyak lang ako dahil namatayan ako ng alagang hayop o kung nanonood ako ng sad movies, ngayon umiiyak ako kasi hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung saan ako  dadahilin ng pag-iyak ko. 

Wala na si Papa at sila Lola. Ano na ako ngayon? Bakit kasi ganito ang nangyari saakin?

Hindi na ako pwedeng bumalik sa dati kong buhay. Kahit na payagan na ulit akong tumira sa mansion namin at kahit na malipat na saakin lahat ng mana ko ay hindi parin kagaya ng dati na maligalig ako.

''Shh. Stop crying. Madaming makakakita sayo.'' Bulong ni kuya Zrito saakin.

Tama siya. Tama na ang ilang minuto kong pag-iyak. Tama na ang ilang minuto ng panghihina. I should be brave. 

Pinunasan ko ang luha ko na parang walang nangyari at hinarap si Kuya Zrito. 

''Why are you here? Hindi ba dapat nasa LA ka para kumanta?'' May bahid na pait sa boses ko. Aaminin kong may pagtatampo ako kay kuya Zrito noong umalis siya.

Tumawa siya. ''Ofcourse I have to pursue my singing career so I can prove my self that I'm worthy enough before pursuing someone here.''

Kumunot ang noo ko dahil nagulhan ako sa sinabi niya. ''Ikaw ba ang magsusundo saakin?'' Tanong ko para maiba ang usapan.

''What do you mean na ako ang magsusundo sayo?''

''Daisy said na susunduin niya ako kala ko ikaw 'yung magsusundo-''

''Michelle!'' 

Tumingin ako sa likod ni Kuya Zrito at nakita si Daisy na nakakunot ang noo. Nagtataka siguro siya kung sino ang kausap ko pero ng humarap sakanya si kuya Zrito ay nanlaki ang mata niya.

''Ayan na siya.'' Pangaasar ko kay kuya Zrito na tinawan niya lang.

''Long time no see, Ms. Daisy Gonzales.'' Ani Kuya Zrito kay Daisy. Feeling nanaman niya na cool siya. 

Nakita ko ang paglunok ni Daisy bago dahan-dahan na lumapit saamin. ''It's nice to see you too, Sir.'' Sabi ni Daisy kahit nasa akin ang tingin.

Ngayon hindi ko na napigilang umirap. ''Alis na tayo kung aalis tayo, '' I said and walked away.

''Michelle, wait for me.'' I heard Daisy said.

Lumakad nalang ulit ako habang silang dalawa ay nasa likod ko. Nac-curios tuloy ako kung anong ginawa nilang dalawa sa likod ko ngayon. 

Magkahawak kaya ang kamay nila? Humarap ako sakanilang dalawa para tignan ang kanilang ginawa pero isang malaking katahimikan lang ang narinig ko.

''Anong nangyari sainyong dalawa?'' Tanong ko. Kumunot naman ang noo ni kuya Zrito.

''What do you mean?''

''Bago ka umalis ang daldal niyong dalawa, a. Anong nangyari? LQ kayo?'' Pinigilan kong tumawa dahil sa pamumula ng mukha nilang dalawa.

''Alam mo mas mabuti pang lumakad ka na ng mabilis para makarating agad tayo sa pupuntahan natin.'' Pag-iba ng usapan ni Daisy. 

''Oo nga pala, saan ang punta natin?''

Bumuntong hininga si Daisy. ''To your mansion.''

Nanlaki ang mata ko at halo-halong emosyon ang naramdaman ko. 

Mansion? Mansion namin ni Papa?

"P-pwede na akong tumira sa bahay ulit?" Tanong ko.

"Sa ngayon, pwede mo siyang bisitahin. I did my best para mabisita mo ang bahay nyo kasi alam kong miss na 'yun."

Without a word I hugged Daisy and cried again. Yes, of course I miss that house.

Doon ako lumaki kaya miss ko 'yun. Ang kaibihan nga lang. Wala na sila Papa. Wala sila Lola at Lolo na bibisita saakin tuwing weekends.

Maraming nawalang mga kasambahay dahil sa ambush at ngayon babalik ako doon na si Daisy at kuya Zrito ang kasama.

Si Daisy na halos doon na tumira dahil sa mga pinapagawa sakanya ni Papa at dahil gusto ko siyang nandoon kasama ko.