Sunday come, Mom and dad left me in the house alone, they both go to chuch to got some faith. I just stay here, aminado akong di ako church goer but I believe in God naman. I clean the house total wala naman akong ginagawa na medyo makabuluhan. Mahigit dalawang oras ang tinagal ko sa paglilinis, naaamoy ko na ang sarili kong pawis pero sure ako na maganda parin ako.
Sumulip ako saglit sa bintana, pasecond look ako dahil parang may nakita akong kamay na nakahawak sa ibabaw ng gate namin. Kinuha ko ang baseball bat ng kapatid ko na nakasabit sa dingding.
Lumabas ako ng bahay at pinakiramdaman yong kamay na nakahawak parin sa ibabaw ng gate. Hinintay ko kung aakyat ba.
Lumampas ang mahigt tatlong minuto ay inalis din ng kung sinong nasa labas ang kamay nito. Binuksan ko ang maliit na gate. "Hoy!" tinawqg ko siya.
Lumingon siya sa akin. My eyes is examining his attire. He looks different. Fitted t-shirts, ripped jeans and an old converse shoes, his hair was messy but kinda seductive. Ehh!
"Anong kailangan mo? no jologs attire today ah. Aba naman!" I start mocking at him to try to piss him off, pero he just remain silent. Seryoso ang koyang natin!
"What? are gonna stare at me all day?" my bitch side is coming out na. He looks hopeless kasi. "Ano nakakapagsalita ka pa ba?" he comb his hair using his fingers in a frustrated manner. Ow! and there he start talking na.
"kagabi... sabi mo pwede mo akong matulungan?" Ow I see. Napaismid ako, napakamot ako sa kilay ko. Mukhang mapapasubo ata ako sa isang kawang gawa ah.
"Kinda..." I cross arms, nalito ata siya sa inasal ko. "Anong kinda?"
"Pwede oo, pwedeng hindi." I hear him said putangina.
"Nanloloko ka ba? sabi mo tutulungan mo ako tapos ngayon pwedeng oo o hindi? gago ka?" Thats it!
"Ako gago? mas gago ka! lakas mo ah ikaw may kailangan tapos ngayon ako pa itong gago?" mariin siyang napapikit at tinaas niya ang dalawang kamay niya sa langit na wari'y nanghihingi ng milagro sa D'yos. Come on he really need that naman talaga kasi he's sick!
"Okay... Sorry, nandito ako kasi gusto kong manghingi ng tulong." mukha na siya tao habang sinasabi niya yon. Pwede na akong maawa. He looks desperate at sincere.
"Sige, paano kita tutulungan?" tumunghay siya, nakita ko ang kakaibang kinang sa mata niya, sa kauna unahang pagkakataon nakita ko siyang ngumiti. Ikinaatras ko yon. Napakurap kurap pa ako ng ilang beses. Totoo ba to?
"Sabi mo tutulungan mo akong makausap siya." oh boy.
"Pwede nga, pero may kapalit." nagtaas baba ang kilay ko. Bumalatay sa mukha niya yong kaba. "Anong kapalit?"
"Hmmm, sa ngayon wala pa akong naisip eh. Inform kita pag mayroon na. Sa ngayon sabihin na lang natin na malaki ang utang na loob mo sa akin pagnatulungan kita. Ano game ka?" hindi ko din alam kung ano itong pinapasok ko, pero sure ako na I need some adventure in my life, you know kunting CIA moves. Maybe I'm reckless for having such kind of ideas, I don't know what will be the result of this actions and that's what I am eager to know in the future.
"Sige. Sabi mo tutulungan mo akong makausap si Lucy, di ko alam papaano mo gagawin yon." napahimas baba ako sabay nag-isip.
"May social media ba siya, you know fb, insta or Twitter?"
"Ang alam ko may fb siya kaso kahit doon wala man lang kong makuhang reply."
"Wait..." iniwan ko munw siya sa labas at kinuha ko ang phone ko, pagbalik ko ay nakaupo lang siya sa gilid ng kalsada. Tsk! wala talaga to.
BINABASA MO ANG
Ortaleja's Bastard 2: Part of your World
General Fiction'Up where they walk Up where they run Up where they stay all day in the sun Wanderin' free Wish I could be Part of that world'
