Her Dauntless Eyes √

Kabanata 28

Alyssa

         IBINAGSAK ko ang katawan sa kama, nasa loob ako ng silid ko. Ayoko'ng makita sila sa labas.

Damn. Zeus.

Nagulat ako kaninang umaga nang dumating sila. Pagkatapos kong umalis nang walang paalam sa unit ni Hades nang isang araw ay dinala naman dito ni Zeus ang mga kaibigan niya. Was he really trying to irritate me!

Kung hindi lang nawalan ng malay si Hades kanina ay sapilitan ko silang kakaladkarin. Kahit pa gumulong sila sa bundok na ito.

Napatingin ako sa may pinto ng kwarto ko nang makarinig ng mahihinang katok. Hindi ako nagsalita. Ang tahimik ko sanang bakasyon ay sinira nila.

"Alyssa, kakain na. I cooked for dinner," narinig kong sabi ni Athena. Kumatok siyang muli.

Nagluto?

Huh! Mukhang pinaghandaan pa talaga ang pagsugod dito. Dahil sa pagmamadali ay wala akong naiakyat na pagkain dito.

Lumabas na ako nang maramdamang umalis na siya sa harap ng aking pinto.

Binuksan ko ang katabing kwarto para silipin naman si Hades. Gising na pala siya. Limang oras din siyang nilagnat, mabuti na lang at bumaba ang temperatura niya. Akala ko ay kukumbulsiyonin pa siya. Inaamin kong natakot ako ng kaunti para rito.

His arms is covering his eyes from the lights. As soon a he heard me step closer he removed it and our eyes met.

"Get up. You have to eat," pabalang na sabi ko. Baka isipin pa niyang masyado akong nag-aalala sa kanya.

Sa hindi inaasahang sandali ay hindi niya ako sinagot ngunit nang salubungin ko muli ang tingin niya nagsalita na siya. "Helliza," he whispered.

And I freezed. I clenched my fist, unknowingly. Long time ago, I wish someone would call me that name again. I can't believe he was the first person. At kakaiba ang pakiramdam ko nang marinig muli ang pangalang sinambit niya.

"What?"

"It's you. You're her." Mababasa sa tono ng boses niya ang pagkasigurado. Bakit ganito? Iba pa rin ang epekto ng itim niyang mata sa akin.

"I don't know what you're talking about." I faced my back to him, ready to leave.

"Don't deny it. I've been observing you for long. You're Helliza. You are the one who save me years ago."

Of course, he did.

I always caught him watching me. I know from the start he is already suspecting me. Ngunit paano siya nakakasigurong ako ito sa maikling panahon.

"You must be still dreaming. Bumalik ka na lang sa pagtulog mo," I said, still denying.

"You have a scar on your right ear."

I frowned.

How!? Was he not blind. Ngunit natatandaan ko ay nasabi ko pala iyon noon sa kanya. Natatandaan pa rin niya iyon?

Napansin niya ang pagkabigla sa mukha ko.

"To tell you the truth, I'm not completely blind. But I couldn't completely see. I had imagined your face. And I remember what you told me about your scar, I confirmed it when I washed your hair."