Ένας απρόβλεπτος έρωτας🚫

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

****

Ήταν πρωί Σαββάτου και η Ελπίδα καθόταν και έφτιαχνε πρωινό για όλους. Ο μικρός και ο Απόλλωνας ακόμα κοιμόταν. Χτύπησε η πόρτα και πήγε να ανοίξει.

'' Καλημέρα καλημέρα! '' της είπε η μητέρα της με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

'' Καλημέρα! Πως και τέτοια κέφια; ''

'' Βρήκα δουλειά και ξεκινάω την Δευτέρα κιόλας ''

'' Άντε που; ''

'' Τώρα ίσως να μην σου αρέσει αλλά....''

'' Τι εννοείς; Που δουλεύεις μαμά; ''

Εκεί που πήγε να απαντήσει η κ. Μαρία μπαίνει στην κουζίνα ο Απόλλωνας αγουροξυπνημένος. Τρίβει λίγο τα μάτια του, δίνει ένα τρυφερό φιλί στην Ελπίδα, έβαλε να πιει καφέ και κάθισε μαζί τους.

'' Λοιπόν θα μου πεις; Που έπιασες δουλειά μαμά; ''

'' Ε.....στην εταιρία όπου δούλευες...'' είπε με δυσκολία.

Ο Απόλλωνας φτύνει τον καφέ από το στόμα του και άρχισε να βήχει.

'' Σιγά αγάπη μου '' τον χτυπούσε δυνατά στην πλάτη για να συνέλθει. '' Τώρα σοβαρά το λες; ''

'' Ε ναι. Απλά το σκέφτηκα και γιατί όχι; Τον Νίκο τον ξέρουμε είναι πολύ καλό παιδί και φίλος σου όποτε σίγουρα κάτι θα μου έβρισκε άλλωστε με συμπαθεί ''

'' Εντάξει εσυ ξέρεις ''

'' Α του είπα να περάσει καμία βόλτα από δω καμία μέρα ''

'' Α καλά τι να σου πω ''

'' Εγώ πάω μέσα '' ο Απόλλωνας νευριασμένος πήγε μέσα χωρίς να πει τίποτα παραπάνω.

'' Ορίστε τώρα ''

'' Τι πράγμα; Τι έπαθε αυτός; Γιατί έφυγε έτσι; ''

'' Με αυτά που λες πως να μην έπαθε. Ξέρεις ο Νίκος και ο Απόλλωνας δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις, έχουν μπιφ έτσι έχω καταλάβει και από τις δυο πλευρές τουλάχιστον ''

'' Ε καλά και εγώ που να το ξέρω; Πάντως...''

'' Τι; ''

'' Ο Νίκος είναι πολύ καλό παιδί και σε νοιάζεται πριν προλάβω να του πω τι τον θέλω πήγε το μυαλό του αμέσως σε εσένα, ρώτησε αν είσαι καλά ''

'' Αχαμ '' η Ελπίδα ένιωσε αμήχανα και συνέχισε να φτιάχνει το πρωινό για τον μικρό.

'' Και δεν ξέρω αλλά....τον νιώθω πολύ κοντά μου ενώ τον ξέρω λίγο αλλά είναι λες και τον ξέρω πολύ καιρό σαν να είναι παιδί μου ''