Ένας απρόβλεπτος έρωτας🚫

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

****

Ελπίδα POV (συνέχεια):

'' Πως είσαι; '' ακούω μια γλυκιά φωνή πάνω από το κεφάλι μου. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα καναπεδάκι της εκκλησίας.

'' Ως προς αυτό συνήλθα...''

'' Πήρα την αστυνομία, έρχονται '' απάντησε ο Νίκος καθώς ερχόταν προς το μέρος μας.

'' Θα τον βρούμε μωρό μου, μην ανησυχείς '' ο Απόλλωνας μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και προσπαθούσε να με κάνει να ηρεμήσω, όμως μόνο το παιδί μου μπορεί. Αχ Πέτρο μου που είσαι;; Είσαι καλά άραγε;;

****

'' Τον έφερα '' είπε εκείνος και τον παρέδωσε.

'' Τέλεια ότι είναι θα σου πω. Τα λέμε! '' τράβηξε τον μικρό από το χέρι όμως εκείνος αρνιόταν και δάκρυα στα μάτια του εμφανίστηκαν.

'' Σελω τη μαμά μου! '' φώναζε κλαίγοντας.

'' Αν είσαι φρόνιμος θα την δεις ''

Τον κλείδωσε σε ένα δωμάτιο και του έφερε φαΐ και νερο. Το δωμάτιο ήταν σε αποχρώσεις του γκρι και του μπεζ, υπήρχε ένα μονό κρεβάτι στην μέση και ένα ξύλινο μικρό γραφείο με ένα φωτιστικό.

Ο μικρός κάθισε στο κρεβάτι ενώ στα πόδια του κρατούσε τον δίσκο με το φαΐ. Πουρές με κεφτεδάκια φυσικά σε μικρά κομματάκια για να μπορέσει να τα φάει. Πεινούσε πολύ όποτε διστακτικά άρχισε να τρώει λίγο λίγο, όταν τελείωσε ξάπλωσε στο κρεβάτι.

'' Που είσαι μαμά;! '' είπε κλαίγοντας και μετά από λίγο τον πήρε ο ύπνος.

Η γυναίκα βρισκόταν στο σαλόνι με μια άλλη. Συζητούσαν ψιθυριστά.

'' Και τώρα; '' αποκρίθηκε η άλλη.

'' Θα στείλουμε αυτό...'' είπε και της έδειξε ένα σημείωμα που είχε γράψει.

'' Όλα θα πάνε όπως τα θελουμε...''

****

Όλοι βρισκόντουσαν στο σπίτι της Ελπίδας, περίμεναν την αστυνομία. Καθόντουσαν όλοι μαζεμένοι στο σαλόνι και περίμεναν με ανυπομονησία να έρθουν. Ο Απόλλωνας κρατούσε στην αγκαλιά του σφιχτά την Ελπίδα και της ψιθύριζε ότι όλα θα πάνε καλά.

Ξάφνου η πόρτα χτύπησε αμέσως όλοι τινάχτηκαν όρθιοι και ο Νίκος έτρεξε να ανοίξει.

'' Αστυνομικός Lincoln Alexander και από δω ο βοηθός μου. Μου είπαν πάνω κάτω οι συνάδελφοι περί τίνος πρόκειται αλλά θέλω να ακούσω και από εσάς με λεπτομέρειες '' άρχισε να λέει καθώς εισέβαλε στο σπίτι.