22 dni do Świąt

ZDZIELĘ CIĘ W ŁEB (07.12.2030) SOBOTA

Poranek nie należał do najprzyjemniejszych. Yunkiego ciągle bolała głowa po wczorajszych wywodach szefa na temat tego, jak bardzo nieodpowiedzialny jest i że wyszedł z pracy na dłużej, niż obiecywał. Trudno – było na warto. Min nie żałował ani miniuty spędzonej z Jeonem. Co z tego, że musiał siedzieć kilka godzin dłużej w pracy, następny dzień i tak miał być wolny, a on nie miał żadnych planów.

Wczoraj w pracy Min nie mógł się powstrzymać i otworzył prezent od Jeona. W ładnie zapakowanym pudełeczku, znajdował się drugi pakunek z przyklejoną kartką „Miałeś otworzyć mnie jutro! :)"

Nie wiadomo jakim cudem, ale blondyn wytrzymał i nie otworzył mniejszej paczuszki. Może gdzieś w głębi serca nie chciał sobie psuć niespodzianki, jaką przygotował Jeongguk. Czuł, że chłopak naprawdę się postarał, a on przez swoją niecierpliwość mogł zepsuć coś wyjątkowego.

Podszedł do szafki na której czekała na niego niespodzianka. Podekscytowany zaczął powoli rozwijać papier.

Jego oczom ukazała się mała i starannie złożona karteczka oraz... czekoladowa koniczynka?

Czym prędzej rozwinął papierek i zaczął czytać jego zawartość. 

„Mam nadzieję, że ta koniczynka przyniesie Ci szczęście od razu jak tylko ją zjesz :)"

Na twarzy Mina od razu zagościł uśmiech podczas czytania starannie wykaligrafowanych liter. Delikatnie wyjął z opakowania czekoladkę. Ku jego zdziwieniu przyklejona była do jej spodu kolejna karteczka „Odezwij się do mnie, jeśli spodobał Ci się prezent – JK".

Matko.. Czy w tej chwili mogłby być bardziej szczęśliwy? Zaczął się uśmiechać do siebie jak głupi i i pocierać delikatnie oczy ze zdziwienia, że ktoś może być tak cudowny.

- A Ty co, zakochany?

Yunki nie zauważył nawet, że w drzwiach jego pokoju stoi współlokator w piżamie w jednorożce z potarganymi włosami. Przyglądał mu się, jakby widział Mina pierwszy raz w życiu.

- No cóż... Może to jeszcze nie miłość, ale na pewno coś pozytywnego – odpowiedział czarnowłosemu i zaczął śmiać się jak głupi.

- Zdecydowanie coś pozytywnego – Hoseok uśmiechnął się – Opowiadaj!

- Najpierw zrobię nam śniadanie, a potem zajmiemy się plotkami! – ku swojemu własnemu zdziwieniu odparł Yunki i czym prędzej pobiegł do kuchni.

Był tak szczęśliwy, że zapomniał już o tym, że rano bolał go głowa przez szefa. Wyciągnął z szafki potrzebne mąki i zaczął robić ciasto na placki. Na szybko starł jeszcze cukinię i pokroił pod kątem szczypiorek. Przygotował prosty sos sojowy z sezamem i wziął się za smażenie koreańskich placuszków z cukinią.

Gdy siedzieli tak razem razem przy stole Min zaczął opowiadać Hobiemu swoją historię o tym, jak spotkał Jeona oraz o prezencie jaki dostał. 

-Na co Ty czekasz! – zagrzmiał współlokator prawie dławiąc się swoim plackiem – Pisz do niego natychmiast!

- Już! – krzyknął Yunki i sięgnął po swój telefon – Tylko... co ja mam mu napisać?

- Matko kochana chłopie, weź się w garść, bo jak nie, to zdzielę Cię w łeb – Hoseok popatrzył na niego zbyt litościwym wzrokiem i zaczął powoli wciskać kolejny kęs placka do swoich ust – skoro dał Ci ten prezent – mówił ciągle przeżuwając śniadanie - to chyba znaczy, że spodobało mu się wasze spotkanie. Inaczej rżnął by głupa, że nie wie czym są mikołajki i by poszedł w cholerę, na odchodne blokując twój numer w telefonie.

- No może masz rację – odparł od niechcenia – zaraz do niego napiszę.

- Nie zaraz, tylko już wyciągasz telefon i piszesz.

Min podniósł swoje szanowne cztery litery i udał się do pokoju zostawiając ciepłe śniadanie na stole. Przyniósł swój telefon do kuchni i oparł się o blat.

- To co ja mam mu właściwie napisać?

Ostatnie co zauważył, to lecąca w jego kierunku kuchenna szmata. W ostatniej chwili zdążył się przed nią uchronić. 

- Dobra! Rozumiem! – krzyknął Min i zaczął wstukiwać wiadomość w swój telefon.

Ja
Prezent był cudowny – na pewno przyniesie mi szczęście :)

Prezent był |– na pewno przyniesie mi szczęście :)

- Jak ja mam mu napisać bez obciachu, że prezent mi się podobał? Napisałem, że był cudowny, ale to chyba za dużo.. – w odpowiedzi poleciała kolejna szmata w kierunku Yunkiego. Skąd nagle wzięło się aż tyle ścierek w kuchni?

- Napisz mu głupku po prostu, że prezent bardzo Ci się podobał i tyle. Bez żadnych cudów i innych wymysłów – skwitował współlokator.

Ja 9:32
Bardzo podobał mi się prezent – na pewno przyniesie mi szczęście :)

- Wysłane!– Min wyciągnął telefon z wysłaną wiadomością w kierunku Hobiego – Zadowolony?

- Jeszcze bardziej jestem zadowolony odpowiedzią – odpowiedział z szelmowskim uśmiechem, a Min poczuł jak telefon wibruje w jego ręce. Chyba zbyt długo trzymał go wyciągniętego w jego kierunku.

Jeon 9:32
Bardzo mnie to cieszy – może spotkamy się w środę? Będę akurat wtedy miał więcej wolnego czasu :)

- Odpisz mu w szybko i skończ wreszcie to śniadanie – powiedział czarnowłosy przez śmiech

Ja 9:34
Jeśli uda mi się wyrwać z pracy – jak najbardziej :)

- Już! Umówiłem się z nim, zadowolony? – zapytał Min rzucając współlokatorowi „mroczne" spojrzenie. 

- Oczywiście, a teraz mnie słuchaj, bo nie bez powodu wparowałem do Twojego pokoju. Nie mieliśmy wcześniej okazji nawet na spokojnie porozmawiać przez moją pracę, ale jutro wyjeżdżam do rodziny na święta.

- Już jutro? – Yunki poczuł się lekko rozczarowany, że spędzi najbliższe tygodnie sam w mieszkaniu. 

- No już jutro. Muszę pomóc trochę rodzicom, a w dodatku przez cały rok nie brałem ani dnia urlopu, tylko po to żeby móc spędzić z nimi więcej czasu.

Min uśmiechnął się smutno w kierunku przyjaciela– wiedział, że on na prawdę chce spędzić te święta ze swoją rodziną i jest z nimi szczęśliwy.

- To... - zaczął – kim właściwie jest ten tajemniczy Jeon?

- Jakby Ci to powiedzieć – Yunki westchnął ciężko i oparł brodę na dłoniach – Pamiętasz może, jak kiedyś opowiadałem Ci, dlaczego wyprowadziłem się z Korei od razu po skończeniu liceum?

- Tak... - mruknął Hobi - wspominałeś o nieodwzajemnionym uczuciu do Jeongguka. Niby byliście tylko przyjaciółmi, ale Ty zacząłeś czuć zdecydowanie więcej. Potem on zaczął spotykać się z innym facetem...

- No to, to jest ten sam Jeongguk.

Ręka Hoseoka stanęła w połowie drogi do jego ust, a on sam patrzył się na Yunkiego wzorkiem wyraźnie mówiącym „co ty za ściemę walisz". Gdy przyjaciel ocknął się już ze swojego odrętwienia umysłowego, Min usłyszał tylko jak krzyczy jego imię.

- Jak to do cholery jest możliwe? I nie żartuj sobie ze mnie... TEN Jeon Jungkook? I... skandalista? Ładnie to ujmując...

- No właśnie ten sam – obydwaj doskonale wiedzieli o jaki skandal chodzi – tylko widzisz... nie wydaje mi się, żeby to wszystko składało się jakoś sensownie do kupy...