Dark and Light (@hellxriver çeviri)

1

Hiçlikten önce 72. gün

Kitaplardan bir tanesi gümbürtüyle elimden fırladı. Tekti, her şeyden daha değerli olanlardan biriydi, çünkü sadece bir kez vardı.

Etrafıma bakındım. Kimse fark etmemişti. Böylesi daha iyi!

Zaten karanlık olan depoda bir şeyler görebilmek yeteri kadar zordu.

Depoyu terk eder etmez gerçek dünya, kendi dünyamı yarıp geçti tekrardan.

Büyük pazardan acı dolu çığlıklar yayılıyordu. Her gün olduğu gibi. Güvenlikler bir Dark'ı cezalandırmak için her zaman bir neden bulurdu.

Özellikle de sözü edilen Dark daha 18'ine basmamış ve bu yüzden de bir Light'a bağlanmamışsa.

Yarınki tarihi hatırlayınca iç çektim. Benim 18. doğum günüm.

Diğer tüm Darklar gibi, ben de o günden korkuyordum.

Çünkü 18 olduğum anda, beni bir Dark olarak işaretleyen izim, bundan sonra bağlı olacağım bir Light'ın izine mükemmel olarak uyacak olan son halini alacaktı.

Her Light 'ın izi DNA kroniklerinde kayıtlıdır ve benim izim de yarın bu kronikler için taranacaktı.

İsteğime karşı olacaktı. Ama seçme şansım yoktu.

Sonuçta sistemde kayıtlıydım, ortaya çıkmasaydım fark ederlerdi ve beni ararlardı.

Ve beni bulurlardı. Bununla ilgili sanrılarım yoktu.

Şüpheyle etrafıma bakındım ve şehrin gölgesinde aceleyle eve gittim.

Yarından itibaren artık evim olmacayacak olan evim.

Büyük bir sıçrayış yaptım ve olabildiğince sessizce çatıya tırmandım.

Ardından, önceden babamın yatak odası olan odanın penceresinden baktım. Neden önceden?

Çünkü babam öldü ve artık sadece üvey annem içinde yaşıyordu. 

Çoğu Ligh arasında aşk diye bir şey oluşamazdı çünkü şu iz olayı bir nevi ruh ikizi olmak gibiydi. Yani demek istediğim, gerçekten öyleydi. Her neyse, yani aşk az çok programlanmıştı diyebiliriz, ama Lightlar duygularını devre dışı bırakmak konusunda eğitildi o yüzden bu konuda pek bir ilerleme olmuyordu.

İşte bu yüzden biz Darklar, Lightlar için sadece hizmetçiydik.

Gerçek annem ve babamın arasında, Lightlara rağmen bir şeyler oluştu, ama annem, nasıl desem, biraz farklı bir hikayeydi.

Dikkatlice çatı boyunca pencereme varana kadar yavaşça ilerledim.

Onu dikkatlice açtım ve odama kayarak girdim.

Üvey annem ve ben pek yakın sayılmazdık, çoğu zaman bir birimizi olabildiğince rahat bırakırdık.

O kendi işine bakardı bense kendi işime.