İlk kitap Odessa Yayınevi ile kitaplaştırılmıştır.
"Sen nasıl bir insansın ya?!" Diye bağırdım.
"Böyle biriyim, çünkü sen kibarlıktan anlamıyorsun."
Kendimi tutamadım ve yüzüne tükürdüm.
Gözlerini kapatıp açtı ve ensemi bırakıp, polisler gelmeden ön...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💲
Yıkımın getirdiği gözyaşları idi bu, başımızdanaşağıyayağmurakarışarakyağdı ve biz hariç, kimse fark etmedi. Hava değişti, güneş gitti, bizim için gün burada bitti, tıpkı mutlu anlarımızın bittiği gibi.
Yanımdaki çantaya yapıştı elim, ayağakalkıp topuklu ayakkabılarımınçıkardığı o tok sesler eşliğinde, tahta zeminin üzerindekoşaradımlarla oradan uzaklaştım. Sadece gözyaşlarımı kimse görmesin diye kaçtım ve onu peşimdebıraktım.
"Nalan!"
Bir ağacınaltınasığındım, gök gürlüyordu, yağmur şiddetleniyordu git gide. Üzerimde bir son bahar elbisesi ile hiç çekinmeden o ağacın dibine oturdum ve kollarımıbacaklarımınetrafınadolayıp, yağmurungözyaşlarımı kamufle etmesine izin verdim.
Onun ayaklarınıgördüm, geldi ve tam önümde durup eğildi. Gözgöze geldik, yeşil irisleri bana üzüntü ile bakıyorduşimdi. Yüzüğü hâlâ parmağımda idi, kıyamadım, çıkaramadım.
"Veremem," dedim gözyaşlarıiçindebaşımı iki yana sallayarak, "Ben sana yüzüğü geri veremem, Akın."
Ellerini yüzüme koydu, ıslanmayı umursamadan, başparmaklarınıniçi ile yanaklarımı sildi. Sanki az sonra tekrar ıslanmayacağız gibi, sildi ve tekrar ıslandıyanaklarım. İnsanlar kaçışıyordu ama biz, kıpırdamadan sessizce konuşuyorduk birbirimizle.
"Geri vermeni istemiyorum ki," dedi, "sana geri gelemem diye dedim, ne olur ben de bilmiyorum."
"Gitmesen... Çok mu bencilim Akın? Gitmeni istemiyorum, ben çokmu bencilim?"
Hafifçe gülümsedi ve başını iki yana salladı. "Değilsin."
"Madem öyle, gitme o zaman. Bak aklım durur benim, sen orda iken duramam burda. Gideceksen beni de götür o zaman." Bunu en son birine de söylemiştin Nalan.
