KOLYE
Sabah uyandığımda çok yorgun olduğumu hissettim. O kadar yorgundum ki, saatin alarmını bile duymamıştım. Volkan kalktı. Beni uyandırdı. Onu duyduğum halde cevap veremedim. Hiç halim yoktu. Volkan beni alnımdan öptü ve işe gitti. Artık evde yalnızdım. Nefes almakta güçlük çekiyordum. Ama bir farklılık vardı bende. Korkaklığım gitmiş, yerini asabiyete,hırçınlığa,agrasifliğe bırakmıştı. Yada alıştım herhalde. Sadece boynumda bir ağırlık hissediyordum. Başım ağrıyordu. Göğsüm sıkışıyordu. Sürekli gözümü kapattığımda kabuslar görüyordum. Volkan akşam olup işten gelene kadar aynı halde yatakta yatıyordum. Volkan, önce zile bastı. Açan olmayınca anahtarıyla içeri girdi.
- Canan! Canan! Nerdesin hayatım, Canan evde misin canım?
Volkan'ı duyuyordum ama o kadar yorgundum ki, cevap verecek halim yoktu. Sessizce onun gelmesini bekledim. Nihayet geldi. Volkan beni yatakta öylece yatıyor olarak görünce panikledi. Neler olup bittiğini sordu.
- Canan! Aman Allah'ım neyin var senin? Sabahtan beri hiç kalkmadın mı sen?
- ......................
- Canan! Beni duyuyor musun hayatım?
- .......................
- Canan! Cevap ver
-.........................
Volkan'ın tüm söylediklerini duyuyordum, ama ağzımı kıpırdatacak halim yoktu. Cevap veremedim. Volkan hemen beni kucağına alıp arabaya bindirdi. Evimizin 45 dk. uzaklığında bulunun bi hastahanenin acil servisine götürdü. Doktorlar serum taktılar. O geceyi hastahanede geçirdim. O kadar serum yememe rağmen, halsizliğim hala beni bırakmıyordu. Yalnızca gözlerimi açıp Volkan'a birkaç kelime söyleyebildim. Sonra tekrar uykuya dalıp, aynı kabuslarla sayıklamaya devam ediyordum. Aslında uyumuyordum. Ama sanki birşey benim zorla gözlerimi kapatıp, konuşmama engel oluyordu.
Sabah saat 6:40 civarlarında hastahaneden taburcu oldum. Hastalığıma teşhis konulamamasına rağmen, doktor bir çuval ilaç yazdı. E adet icabı Volkan beni arabaya bindirdikten sonra hastahanenin karşısısndaki eczaneye girdi. Ben arabada onu beklerken karşı kaldırımdan bir adam, öylece beni gözetliyordu. Hiç gözünü bile kırpmıyordu. Ben, arabanın içinde dikkatimi dağıtacak şeyler aramaya başladım. Radyoyu açtım. Spiker saçma sapan hastalıklardan bahsediyordu. "Yeni evlenen bir genç kız gördüğü halisülasyonlardan sonra evde kendini asmış olarak bulundu"Ve buna benzer şeyler. Radyoyu kapattım. Tekrar bir sessizlik oldu. Dışarıya baktığımda o adam orada değildi. Biraz rahatlar gibi oldum. Arabanın sol aynasından adamın yansımasını gördüm. Evet o adamdı. Ve hala beni izliyordu. Korkuyla beraber hızla arkama döndüğümde arabanın bagaj tarafında korkunç bir yüz ifadesiyle beni izliyordu. Hemen telefonu alıp Volkan'ı aramaya çalıştım. Allah kahretsin, Volkan telefonu arabada unutmuş. Arabanın kornasına uzun süre basılı tuttum. Nihayet Volkan çıktı. Oradan uzaklaştık. Evimize geldik. Volkan kapıyı açarken, ben de biraz etrafa bakındım. Evler, duvarlar, ağaçlar, kuşlar hepsi, sanki hepsi pusuya yatmışlar bana zarar vermek için bekliyorlarmış gibi hissettim. Volkan kapıyı açtıktan sonra sağ elini öne uzatarak önce benim girmemi istedi. Arkamdan Volkan girdi ve kapıyı kapattı. Anahtarları kapının yanındaki kâseye artist bir hareketle fırlattıktan sonra, oturma odasına kadar bana eşlik etti.
- Hayatım sen burada otur, ben kahvaltıyı hazırlayayım. Birşey olursa bana seslenirsin ben mutfaktayım.
Ne ahmak adam bu böyle. Benim korktuğum şey, o yaratığı tekrar görmek. Zaten o yaratık gelince ben kıpırdayamıyorum ve konuşamiyorum ki. Laf olsun diye konuşuyordu işte. Tamam anlamında kafamı salladım. Yarım saat sonra Volkan harika bir kahvaltı hazırlamıstı. Bana haber vermek için yanıma geldi. Masaya oturdum. Volkan etrafımda dört dönüyordu. Ama ben mutlu olamıyordum bir türlü. Hatta onun böyle tavırları beni gıcık ediyordu. Sofrada tek kelime bile konuşmadım. Zaten iştahım da yoktu. Volkan'ın zorlamalarıyla bir iki lokma birşeyler yedim. Sonra koşarak banyoya kusmaya gittim. Aman Allah'ım, o da neyin nesi öyle. Ben resmen siyah korkunç şeyler kusuyordum. Kendimden iğrendim. Ben lavabodayken Volkan girdi içeri. Sinirlendim ve ona o kadar bağırdım ki neredeyse onu öldürecektim. Volkan beni öyle görünce ne yapacağını şaşırdı. Nihayet ben banyodan çıktım biraz kendime gelmiştim sanki. Oturma odasında Volkan'la beraber oturuyorduk. Soru sormaya korkar birşekilde:
- Nasıl oldun hayatım?
- Daha iyiyim
Volkan'ı biraz düşünceli görmüştüm. Daha önce onu hiç böyle görmemiştim. Daha fazla birşey sormadı bende konuşmadım zaten. Volkan televizyonu açtı. Ben tekrar aynı şekide öfkelenmeye başladım ve elinden kumandayı alıp parçaladım. Volkan neler olduğunu anlayamıyordu bir türlü. Ben kriz geçiriyor gibi evde bütün eşyaları dağıtmaya başladım. Bana engel olmaya kalkınca Volkan'ı öyle bir ittim ki, Volkan sendeleyip yere düştü. Benim bu kadar güçlü olduğumu hiç bilmiyordu. Çok şaşırdı. Ben sanki ben değildim. Bir canavar gibi davranıyordum. Ben bile kendimden korkuyordum. Volkan nasıl korkmasın ki? Nihayet ben yorgun düştüm. Ve olduğum yerde yığılıp kaldım. Volkan beni kucağına aldı. Ve odamıza götürdü. Biraz uyuduktan sonra yine kendime gelmiştim. Yada ben öyle zannediyordum. Volkan yanıma geldi. Biraz konuştuk;
- İyimisin?
- Evet iyiyim.
- Neler oluyor canan?
- Birşey olduğu yok. Sen niye işe gitmedin?
Volkan bu sorumu duyunca şaşırdı, olduğu yerde dona kaldı.
- Senin için gitmedim
- Benim için ?
- Canan az önce olanları hatırlamıyormuş gibi davranıyorsun
- Az önce olanlar mı? Ne oldu ki?
Volkan, benim onunla alay ettiğimi falan düşündü sanırım. Yüzünde öfke ifadesi vardı.
- Canan sen az önce evi birbirine kattın. Sana engel olmaya çalıştığımda bana bağırdın ve sanki bana bağıran sen değildin. Çok farklı birine dönmüştün. Bunların hiçbirini hatırlamıyor musun ?
- Hayır hatırlamıyorum. Sadece korkuyorum Volkan. İçimde çok büyük, geçmek bilmeyen bir korku var. O korkudan bir türlü kurtulamıyorum. Sürekli huzursuzum.
Volkan bana sarıldı ve :
- Merak etme hayatım. Ben senin yanındayım. Korkma, sana birşey olmayacak.
