Isabel's story

Deel 4

Verstijfd van angst zagen de twee wolfjes hoe de havik dichterbij kwam. Ze wilden wegrennen maar het kon niet. De havik was nu vlakbij. Even dachten ze dat dit hun einde was, totdat er plotseling een wolf voorbij schoot. De havik werd tegen de grond gedrukt en de wolf trok wat veren uit de havik. Die vloog toen krijsend weg. Een spoor van naar beneden dwarrelende veren achterlatend. 
Toen de wolf zich omdraaide, zagen Isabel en Zaïra pas wie hen gered had. Het was Zaïra’s vader. Hij keek enkel niet zo vrolijk.
‘Hoe durven jullie zomaar zonder het bijzijn van een volwassen wolf het bos in te gaan!’ gromde hij op zo’n harde toon dat de wolfjes achteruit deinsde van schrik.
‘Maar we wisten helemaal niet dat we dieper het bos in gingen. We speelde gewoon!’ protesteerde zijn dochter.
‘Je moet toch uitkijken wat je doet! Ik was heel ongerust. Het is altijd wat als je met Isabel optrekt!’
Isabel keek hem verbijsterd aan. Waarom zei hij dat? Wat heeft hij tegen haar. Dit is toch niet haar schuld, of wel? Toen Zaïra’s vader weer begon te praten, schrok ze op uit haar gedachte.
‘Ik zal het je zo zeggen,’ vervolgde hij, ‘je mag vanaf nu niet meer met Isabel omgaan!’
De twee wolfjes begonnen te huilen. ‘W-waarom n-niet?’ snikte Zaïra. 
‘Ze brengt je alleen maar in de problemen. Bovendien heeft ze een slechte invloed op je.’
‘Niet waar!’
‘Jawel! En nu meekomen jullie twee.’ Hij pakte Zaïra bij haar nekvel en liep terug naar huis. Isabel hobbelde erachteraan. 

‘Blijf hier wachten, ik ben zo terug,’ beval Zaïra’s vader. Hij liep weg en verdween achter hun hol. Even later klonk er een luid gehuil. ‘Awhoooeee!’ En niet veel later werd er al geantwoord.
Vader verscheen weer. ‘Je moeder komt je zo ophalen. Vanaf dan wil ik je hier niet meer zien, kleine etter. 
Even later kwam Isabel haar moeder er al aan. Zonder iets te zeggen pakte ze haar dochter op, en rende naar haar territorium.

‘Ik mag nooit meer met Zaïra spelen,’ piepte Isabel toen ze terug waren.
‘Ik weet het,’ antwoordde haar moeder.