Isabel voelde geen pijn. Was ze dood? Dan klonk er wel een hele hoop gegrom. Ze opende haar ogen en zag plots een stuk of vijftien wolven rond om haar en de wolf heen staan. Hij had zijn tanden niet meer op haar keel, en keek naar de wolven, die allemaal uiteen gingen, waardoor er een opening ontstond waar een grotere wolf door liep, die hoogstwaarschijnlijk de mannelijke alfa was. Ze waren dus op vijandelijk terrein.
De alfa gromde. 'Wat doen jullie hier, vreemdelingen! Ik zou maar gauw weggaan of maak je anders maar klaar voor een gevecht met mij en mijn roedel. '
Isabel voelde hoe de greep verslapte. Nu er even niet werd opgelet, greep ze haar kans. Zo snel als ze kon rende ze er vandoor. Ze rende en rende, en durfde een hele tijd niet achterom te kijken. Pas toen ze er zeker van was dat ze veilig was, keek ze voorzichtig achterom. Tot haar opluchting was ze de wolf kwijt. Uitgeput liet ze zich in de sneeuw vallen. Ze sloot haar ogen en merkte dat ze weer honger begon te krijgen. Misschien was het tijd om te leren jagen. Als ze nu maar enig idee had waar ze zich bevond. Het was donker in dit gedeelte van het bos. Zin om verder te trekken had ze nu niet. Ze besloot een hol te maken en hier te overnachten. Ze stond op en begon te graven. Vervolgens kroop ze het hol in en rolde zich op. Toen viel ze in slaap.
JE LEEST
Isabel's story
AventuraIsabel is een witte wolf met blauwe ogen. Ze wordt geboren, en heeft een oudere zus en een moeder. Voor de rest heeft ze geen wolven in haar roedel. Haar leven is alleen niet zo leuk als dat van de meeste wolven. Haar zus is gemeen tegen haar, waaro...
