Het Geslacht Vuil Gat

Hoofdstuk 9

Het koren van de velden rondom Blauberg ritselde onder een zachte windvlaag en het blonk in het licht van de morgen; even oranjegoud als de boombladeren was nu ook de opkomende zon. Het was vrijdag 19 oktober 1945, en het beloofde een mooie dag te worden - behalve voor de familie Cools, want zij zouden weeral getroffen worden door de klappen van het leven. Ik kan niet denken aan dit moment zonder dat de tranen in mijn ogen springen, maar ik zal u vertellen wat er is gebeurd, zo waarheidsgetrouw als mogelijk.

Een pijnlijk gekerm verbrak de ochtendlijke kalmte, en meteen vloog Arnaud Cools overeind in zijn bed. Zijn vrouw zat op de bedrand, ineengekrompen en met haar rug naar hem gericht; haar bibberende handen lagen op haar buik. 

"Maria?" Zijn stem trilde terwijl hij naar haar toe schoof. 

Ze keek hem aarzelend aan, en Arnaud zag de angst op de loer liggen in haar helderblauwe ogen. Met een zwakke glimlach trachtte ze hem gerust te stellen. "'t Is mor een steek, da hem ik wel vaker gehad deze nacht. Ge moet nie ongerust zen."

Hij legde zijn hand op haar wang. Een schok verbreidde zich door zijn lichaam toen hij voelde hoe ijskoud ze was en merkte dat haar gelaat bleker was dan gewoonlijk. Arnaud stond op, beende naar de wandkast en nam er een wollen deken uit, waar hij haar mee onderstopte. "Blijft gij maar in bed vandaag", fluisterde hij. "Ik zou nie willen da ge ziek wordt." Hij zag dat ze haar mond opende om te protesteren, dus voegde hij daar snel aan toe: "Doe 't voor de gezondheid van ons kind."

Maria knikte zwijgzaam en gebaarde naar Arnauds horloge, dat op het nachttafeltje lag. "Maakt gij u mor klaar voor aa werk, straks komt ge nog te laat."

Nadat hij een kus in haar haren gedrukt had, verliet Arnaud doodstil de kamer. Eenmaal aangekleed daalde hij de trappen af en betrad hij de keuken, waar zijn vader reeds aan tafel zat en zijn moeder de rijkelijk gevulde broodmand voor hem neerzette. "Arnaud, goeiemorgen," zei ze vriendelijk, "komt Maria nie naar beneden?"

Hij trok zijn bruine stropdas strakker aan en nam plaats tegenover Marcel Cools. "Nee, ik denk het nie. Ze voelt zich ziek, dus ik heb haar gezegd in bed te blijven." 

Meteen keek de man op. "Toch niks ernstigs, hoop ik?"

"Ze zegt da 't maar steken zijn en da 't wel zal overgaan", antwoordde hij, zijn blonde snor strelend. "Zal ik voor de zekerheid een arts laten komen?"

Leopoldine schudde het hoofd. "Ge hoeft uw eigen nie bezorgd te maken, joengen", zei ze terwijl ze naast hem kwam zitten. "Als Maria zegt da 't gaat overgaan, dan is da zo. 't Is heel normaal bij vraven die in verwachting zen, neemt da mor van mij aan."

Hij knikte en nam een boterham uit het mandje, in de hoop dat een maaltijd hem van zijn bezorgdheid zou verlichten. Elk zuchtje van Maria bezorgde de jonge Arnaud Cools al rillingen, want hij kon zich niet indenken wat hij zou doen, mocht hij haar of hun kind verliezen. Al sinds hun eerste ontmoeting droomde Arnaud van een gezin met Maria, en nu die droom op het punt stond werkelijkheid te worden, hoopte hij vurig dat alles zo zou gaan zoals hij het zich al jaren inbeeldde. Aan het oorlogsfront had hij zoveel verloren; hij wist niet of zijn getormenteerde schouders een nieuwe tegenslag wel konden dragen.

Plotseling stond zijn vader op, waardoor Arnaud bruusk uit zijn gedachten getrokken werd. "Zijt ge gereed om te vertrekken?"

Even twijfelde Arnaud, maar uiteindelijk knikte hij; het papierwerk zou hem helpen zijn gedachten te verzetten. Hij stond op, knoopte zijn bruine vest dicht en gaf zijn moeder een afscheidskus op de wang. Vlak voor hij de keuken verliet, keek hij nog om naar de vrouw, die zwijgzaam op een stoel aan tafel zat. "Moe, wilt ge goed op Maria letten?"

Ze glimlachte. "Natuurlijk, joengen." Haar ogen vonden de blikken koekentrommel en de versgebakken perentaart aan de andere kant van de rechthoekige keukentafel. "Ik vind 't spijtig da 'k haar sebiet nie aan m'n vriendinnen ga kunnen voorstellen, mor 'r gezondheid gaat voor. Vandaag zal ze niks tekortkomen."