Pusulam Sensin

Uçurum

Ay ve yıldızların dans ettiği bu gecede uykuya bıraktık kendimizi..
***
Sabah olmuştu. Güneş yüzümüze vuruyordu. Orda öylece uyuyakalmışız .Umut çoktan uyanmış bir şeyler hazırlıyordu .Kokusu burnuma geliyordu. 

-Eylül hadi kalk ..Uykucu çıktın sen de he..

Kalkıp yanına gittim ama yardıma gerek kalmadan her şeyi  hazırlamıştı. Kahvaltımızı yaptık. Yola koyulduk. Güzel bir gecenin sohbetin ve beraberindeki anıların  ardından her şey yolunda gidiyordu. 

- Ee nereye gidiyoruz? dedim.

-Eve gidiyoruz ama ondan önce seni götürmek istediğim bir yer var.

-Neresiymiş orası ?

-Gittiğimizde kendin görürsün .

-Peki , dedim .  

Oldukça meraklıydım. Bu güzel geceden sonra başka daha güzel bir yere daha mı gidecektik. Pencereden dışarıya bakıyor yolun keyfini çıkarıyordum. Gelirken gördüğümüz sıralı ağaçların arasından tekrar geçiyorduk .Radyoyu açtık. Radyoda Ay tenli kadın çalıyordu .Birbirimize doğru baktık. Bir tebessüm oldu yüzümüzde. Umutla karşılaştığımdan beri hep rastlantılar buluyordu beni. Kader mi yoksa tesadüf mü bunu anlamak için bizim içinde kolay değildi. Tüm bu düşünceler aklımdan geçerken karşıdan bir kamyon geliyordu .Bir sağa bir sola savruluyor .Bize kaçacak bir yer bırakmıyordu. Yol tek şeritliydi ve sapacak bir yolumuz yoktu. Kamyon bize gelmeye devam ederken Umut arabayı sağa kırdı ve bariyerlerden uçuruma doğru takla attık. Umut kolunu başıma paravan yapmıştı. Araba durduğunda başımdan aşağı sıcak bir şeyin süzüldüğünü farkettim. Kandı bu. Umutun kanı.  Ellerimi kımıldatamıyordum korkudan. Bir yandan da güçlü olmam gerektiğini kendime defalarca söylüyordum. Çünkü Umut 'un bilinci yerinde değildi. Umut diye defalarca ismini söylememe rağmen bana cevap vermedi. Daha da fazla korkmaya başlamıştım.Beni buraya çaresizce mutlu olmam için getiren adam baygın haldeydi. Yaşayıp yaşamadığından emin değildim. Umut'un telefonu navigasyonun bulunduğu yerdeydi .Sesli arama özelliği olabileceğini düşünüp yardım modunu aktif hale getirmek tek çaremdi. Çünkü olduğum yerde sıkışmıştım. Acil aramayı kullanıp 112 'yi aramaktan başka bir şey yapamadım. 112 'ye konumun açık olduğunu ve yanımdaki hastanın ağır yaralandığını acele etmeleri gerektiğini söyledim .Vücudum zamanla hissizleşmeye başladı. Başım zonkluyordu. Bilincimi kaybetmemem gerekiyordu. Vakit geçiyordu ve ortalıkta kimse yoktu. Daha cok vücudumun ısı kaybettiğini hissediyordum .Uçuruma takılı kalan araba hareket etmeye başladı. Sallanıyordu. Tam bir faciaydı çünkü aşağısı denizle kaplıydı. Acil ekiplerinin bir an önce gelmesi için dua ediyordum.Umut'un dudakları morarmaya başladı. Korkum zaman geçtikçe artıyor kalbim sıkışıyordu. Metanetli olmalıydım. Güçlü durmalıydım .Umut'un bilincinin yerine gelmesi tek umudumdu. Elimi sıkışan torpito gözünden yavaşça çıkarmaya çalışıyordum. Dikkatli olmalıydım. Yoksa denizi boylayabilirdik. Elimi yavaş yavaş sıkıştığı yerden çıkardım. Telefonu elime alıp fener kısmını açıp Umut'un gözlerine doğru tuttum. Tepki vermesini umut etmekten başka çarem yoktu.1-2 dk gözlerine uzun uzun tuttum. Gözlerini kıstı .Kirpikleri oynadı. Aman Allahım çok şükür ki yaşıyordu. Bilinci yerindeydi. Ardından Ambulansın siren sesleri gelmeye başladı. İşte o zaman bıraktım kendimi...

***

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Yanımda kimsecikler yoktu .Bir insan talihsiz olunca hep öyle devam eder derler . Gerçekten de doğruydu. Yetim kalmış çocuktum ne de olsa . Yalnızdım.  Başka bir insanla tanışıp bütün talihsizliğimi ona da bulaştırmıştım. Yaşıyor muydu ?Nasıldı ?Bir hışımla doğruldum. Kolumdaki serumu çıkarıp attım. Ayaklandım ve hastanede bir o yana bir bu yana doğru ilerliyordum. Gözlerim tüm gücüyle Umut' u arıyordu. Ama neredeydi Umutt? 

Dizlerimin üstüne çöktüm. Yıkıldım. Yoktu . Neredeydi?. Allahım bu nasıl sınavdı çok korkuyordum .Ona bir şey olduğu düşüncesi beni derinden yaraladı. Kalbim yerinden çıkacaktı sanki..Gözyaşlarıma engel olamıyor. Her şeyin  yolunda giderken bir kaç saat sonra  yerle bir olacağı kimin aklına gelirdi. Sonra kafamda bir el saçlarıma dokundu. Kafamı kaldırdım.Daha çok ağlamaya başladım . Karşımdaki Umuttu çünkü. Umut'un gülen  gözleri bana dolu dolu olmuş şekilde bakıyor ağlama diyordu ama kendime hakim olamıyordum.  Üzgün olduğum için ağlarken bir anda mutlu olduğum için ağlamaya başladım. Çömeldi. Bana sarıldı.

 
-Yaşıyorsun. Öldün diye çok korktumm.
-Bade sakinleş .Ben buradayım bak . Arcturus un bir alfa oldugunu biliyorsun değil mi ? Parlamaya devam ediyorum bak dedi . Yüzümü  yüzüne  doğru  tuttu.
-Bak bir iki yerin çizilmiş ama dedim
Gülmeye  başladık.
-Fiyakan çizilmiş biraz diyorsun öyle mi ?dedi .
Gözlerine baktım .Gülen gözlerine..
O kadar şeyden sonra yine de gülen  gözlerine..
Ayağa kaldırdı beni kolu sarılıydı .Beni koruyayım  derken olmuştu sanırım..
-Bade , yalın ayaksın  ayakkabıların nerde?
-Bilmiyorum sana bakmak için alelacele kalktım.
Ayağındaki terlikleri çıkardı bana verdi. Yatağıma doğru gittik. Yan yatağa yattı .Meğer yan tarafımdaki yatakta Umut varmış.
-Ee seni ben nasıl  göremedim  dedim
-Beni röntgen için götürdüler .Sen çok geç kendine geldin dedi. Geldiğimde ağlıyordun..
Gözlerim sulandı.
-Oo bade yapma lütfen .Bak ben buradayım.
-Benim yüzümden oldu her şey... gittiğim her yere götürdüğüm bu kısmetsizlik..Eğer bu yola çıkmasaydım senle karşılaşmasaydım bunlar olmazdı sen oraya hiç gitmezdin ve bu durum olmazdı. Dedim . Daha çok ağlıyordum . Tutamıyordum  kendimi..
Umut yanıma geldi . Eliyle gözümdeki yaşları sildi.
-Bize bir şey olmadı değil mi ? Hem bunlar karşılaştık diye olmadı. Sil bunları kafandan. Niye her şeyi kendin üzerinden yorumluyorsun  ve kendini bu kadar hırpalıyorsun. Kendine bunu yapma. Ben hiç pişman değilim seninle tanıştığım için ..Aksine mutluyum..Zengin bir çocuğun hayatinin yolunda gittiğini düşünen ailem ve arkadaşlarım bile senin gibi oturup dinlemedi beni.. Kaldığımız o ev ve o tavandaki gökyüzü var ya iste onlar benim tek sırdaşımdı. Şimdi sende dahil oldun buna .. Lütfen ağlama ..Ağlayan bir Bade görmek istemiyorum.. Bunca şeyi atlattıktan sonra artık  en iyi arkadaş olmalıyız  bence.. Sence de öyle  değil mi  ? dedi.
-Tamam en iyi arkadaşız dedim. Yaralıydı bu yüzden onu daha fazla benimle ilgilenerek yormak istemiyordum. Yatağına döndü. Uzandı. Doktor geldi ve bize kızar bir şekilde bakarak.. Siz daha yeni ölümden döndünüz serumlar çıkartılmış daha tam iyileşmeden ayaklanıyorsunuz dedi. Bir şey diyemedik. Hemşire serumları taktı .Dinlenmeye başladık.. Gece olmuştu .Bugün yatışıvermişti doktor. Bayadır uyuyorduk ki uykumuz yoktu. Konuşmaya başladık .
Umut tavanla elini gösterdi.
-Bugün izleyebileceğimiz bir gökyüzü  yok ama hayal et .Farz et şurda Arcturus var .Şurada diğer yıldızlar.. su diğerleri benim hayatımdakiler .. Arcturus benim biliyorsun . Sahi Bade , oldu ki gökyüzünde bir şey olsaydın ne olurdun?
-Ay olurdum herhâlde..
-Neden?
-Ayın bir sonraki gün ne olacağı belli değil. Bir gün hilal bir gün dolunay..
Benim hayatımda böyle yarınım belli değil.. Yanımda olan yıldızlar bazen görünüyor bazen kayboluyor.. Yalnızım yani..
Umut şaşırarak  baktı bana ..
-Ben yanındayım  dedi.
-Ne zamana kadar? Sen de yarın veya bir sonraki zaman olmayacaksın?
-En iyi arkadaşız demedik mi ?Yanındayım  diyorsam yanındayım..
Şimdi tekrar tavana bak su yuvarlak aya benzeyen çatlak sensin. Yanında ki o küçük nokta da benim ..Bak yanyanayız.
Umut'a doğru döndüm.. Bu ince ve oldukça sevgi dolu adama bakıyordum...Hikayeleri Bir yolda başlamış... Bir uçurumun kenarında ölümden  dönmüş iki insan .. Yeniden aynı yerde doğmuştuk.. Bu bizim için yeni bir başlangıç olacaktı.. Bu uçurum bizim yeni bir başlangıcımız olacaktı...