A Turn Of The Earth

Chapter17

FanArt by jackiedeeart on Instagram

فقط چون خیلی کیوت بود🥺

___________________________________

یک ماه بعد

برای مدتی، دین تو ایمپالا نشست و به در ورودی اون خونه ی آشنا چشم دوخت، معذب روی صندلی چرمی ایمپالا کمی جابجا شد. خیابون هم براش آشنا بود، اگرچه دین سال ها بود که به اینجا نیومده بود. بعد از قضیه استال حتی نزدیک لورنس هم نیومده بود... حتی موقع رانندگی هم سعی میکرد از کنارش عبور نکنه تا حالت تهوع بهش دست نده. اما دین اون تماسی که تمام مدت منتظرش بود رو دریافت کرده بود و این قطعا ارزش دوباره برگشتن به لورنس رو داشت.

بعد از چند لحظه ی دیگه که سعی می کرد شجاع باشه و به خودش اعتماد بنفس بده، از ماشین پیاد شد و درو با صدای بلندی بست. تو پیاده رو به راه افتاد و وقتی به جلوی خونه رسید، مشتش رو بالا آورد تا در بزنه، اما البته، اون از قبل میدونست که دین داره میاد... قبل از اینکه در بزنه، در باز شد، و نگاهش به اون چشم های سیاه آشنا گره خورد. دین دستش رو پایین آورد.

"هی، میزوری،" دین گفت، و همه ی تلاشش رو کرد تا با شجاعت لبخند بزنه. "منو یادت میاد؟"

"چجوری می تونم تو رو فراموش کنم، دین وینچستر؟" میزوری موزلی گفت و به داخل دعوتش کرد.

***

برگشتن به خونه ی میزوری یه جورایی ترسناک و عجیب بود... چرمِ مبل زیرش، دقیقا مثل قبل بود. حتی بوی این اتاق هم مثل قبل بود... رایحه ی محوِ عود و رزماری، انگار نه انگار که این خونه مرکز اصلی آخرالزمان بوده، انگار دین می تونست وانمود کنه همه چی کاملا مثل قبله و انگار نه انگار که دفعه ی قبل، با سم اینجا بود و اون همش سر به سرش میذاشت.

حالت چهره ی میزوری وقتی که روبروش نشست عوض شد و بعد به آرومی چشم هاش رو باز کرد و با دلسوزی نگاهش کرد. "افتضاح بنظر میرسی، پسر."

دین به خشکی لبخند زد. "خودتم خیلی خوب بنظر نمیای، میزوری."

میزوری سرشو به طرفین تکون داد و با زدن زبونش به سقف دهنش، سه بار از خودش صدا درآورد. "تو چجوری هنوز سرپایی؟"

دین چیزی نگفت، منتظر موند تا میزوری حرفشو واضح تر بگه.

میزوری غمگین لبخند زد، عمیق تر نگاهش کرد. از دفعه ی قبلی که دین دیده بودش بزرگتر و خسته تر بنظر می رسید. "بار همه ی دنیا رو شونه هاته... با این وضعیت، حتی صبح ها از خواب بیدار شدن هم باید برات سخت باشه."