İlk kitap Odessa Yayınevi ile kitaplaştırılmıştır.
"Sen nasıl bir insansın ya?!" Diye bağırdım.
"Böyle biriyim, çünkü sen kibarlıktan anlamıyorsun."
Kendimi tutamadım ve yüzüne tükürdüm.
Gözlerini kapatıp açtı ve ensemi bırakıp, polisler gelmeden ön...
Lütfen satır aralarına yorum yapmayı unutmayın, ben de okumayı seviyorum. :)
Insta/ 1hadizade
Eminem, mockingbird
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💲
Saçlarımda bir el geziniyordu; hem tanıdık, hem yabancıydı, hem buz gibiydi, hem de içimi ısıtıyor gibi hissediyordum. İnsan korkunca teni buz keser ya hani, damarlarındaki kan çekilir, üşür. Sanki öyle bir soğukluktu bu. Normalde sımsıcak olan bir karakterin, yıkılınca buz gibi bir kayaya dönüşmesi gibi.
Kirpiklerimi aralayınca, gördüğüm tek şeyin beyaz bir ışık olması beni korkuttu ancak çok az sonra yeşil bir gölge gördüm. Yutkunmaya çalıştım, boğazım kurak topraklar gibiydi. Sanki benim uyandığımı görünce kaçtı, yok oldu birden bire.
Gözlerimi sıkıca kapatıp tekrar açtım, bunu birkaç kere yaptıktan sonra etraf yavaş yavaş netleşmeye başladı. Bir hastane odasındaydım, etraf beyaz ve krem renklerindeydi. Şimdi öldüm de beyaz ışığı mı görüyorum diye düşündüğüm o beyaz ışığın ne olduğunu anladım ve birazcık da olsa rahatladım.
Kıpırdamaya çalıştığım an belimin sol tarafında peyda olan derin bir sızı, anlık gelen bir acıyla beni olduğum yere mıhladı. Kıpırdama fikrinin ne kadar yanlış bir şey olduğunu anladım. Ben sırt üstü yatmayı pek seven biri değildim ve şimdi rahat rahat yan dönüp yatamamak işkence gibi geliyordu.
Az sonra kapı açıldı ve kır saçlı, kırklı yaşlarda, gözlüklü bir doktor girdi içeriye. Yanıma gelip beni kontrol ediyor, sorular soruyorken, ben onunla konuşuyordum, ancak kapının girişinde bir yabancı gibi durup bana bakan yeşil gözlere bakıyordum. Yağmur altında kalıp sırılsıklam olmuş da, onu evime almam için yalvarıyormuş gibi bakan bir kediydi âdeta. Onu görünce yüzümde gülümseme yarandı. O da bu gülümsememden mutlu olmuş gibi gülümsedi bana.
Evet, az evvel saçlarımı okşayan o'ydu. Uyandığımı farkedince, hemen doktoru çağırmaya gitmişti belli ki.
Doktor çıktıktan sonra o içeriye girdi ve yatağın yanına yaklaştı. Hemen sol yanımdaydı ancak davetsiz gelmiş bir misafir gibi ayakta dikiliyordu. Sol elimi yavaşça kaldırıp sağ elini tuttum, baş parmağım oradaki kurşun yarasına değdi. Yeşil gözleri şaşkınca o dokunuşumdan sıyrılıp gözlerime ulaştı.
"Otursana yanıma," dedim kısık bir sesle.
"Yok," dedi, "sana rahatsızlık vermeyeyim." Elimi bırakmadan arkadaki sandalyeyi çekip oturdu. Elimi iki avucunun içine alıp, öne doğru eğilerek, avucundaki elimi çenesinin altına yasladı ve gülümseyerek gözlerime baktı.
