Sehun, Jongin'in amcasının peşinden gidip adamı bir güzel pataklamak istiyordu. Bu yüzden hapse gireceğini bilmesine rağmen, Jongin'in, onu bıraktığı anda yere yıkılacağından şüphelenmese bunu yine de yapardı. Öfkesini, başka bir zamanda salıvermek üzere bastırarak esmerin ne kadar hasar aldığını görmek ve bunu düzeltmek için neler yapabileceğine bakmak üzere onun karşısına geçti.
"Jong.." diğeri yanıt vermeyince Sehun onun yüzünü elleri arasına alıp bu defa biraz daha yüksek sesle denedi. Sonunda esmerin gözleri odaklandı ve gözlerindeki o boş ifade Sehun'u bir bıçak gibi kesti. "Gel bakalım. Bunu konuşmak ister misin?" Sehun onu izlerken Jongin'in kızgınlığı geri geldi ve o sıcacık, çikolata rengi gözlerini tutuşturup vücudunun neredeyse öfkeyle titremesine sebep oldu.
"Hiç konuşmak istemiyorum," dedi. "Onun yerine amcamı bir kum torbası gibi kullanmak istiyorum. Başımı belaya sokmadan bunu yapmamın bir yolunu ayarlayamayacaksan, hâlâ bir işim varken onun başına dönsem iyi olur."
Sehun, son derece sıkıntılı bu durum karşısında esmerin böylesine güçlü durmasına hayran oldu, üstelik amcasını pataklama konusunda kendisiyle aynı düşünceleri paylaşması onu daha da harika biri yapıyordu. Ama Jongin'in kendisinde uyandırdığı hisleri başka zaman düşünürdü. Şu anda, esmerin aldığı bu yıkıcı darbenin ardından onu böyle hassas bir halde bırakma düşüncesiyle endişeleniyordu. Jongin odadan çıkmak için harekete geçince Sehun onu elinden yakalayıp döndürdü. Gerçi ne diyeceğini bilmiyordu. Birini eve atmak için onu kandırmak ya da dostlarıyla birbirlerini kızdırmak için atışmaları haricinde kelimelerle pek arası yoktu. Jongin'in yüz ifadesi yumuşadı ve Sehun'un yanağına bir öpücük kondurdu.
"Yardım etmeye çalıştığın için teşekkürler Sehun."
Sonra da koridordan, dükkânın ön kısmına geçti. Peki Sehun'un ne yapması gerekiyordu şimdi? Kendi işine mi bakmalıydı? Sehun derin bir soluk verip tezgâhın orada bekleyen insanların olduğu ön tarafa doğru ilerlerken ellerini yüzünde gezdirdi. Jongin'in iyi olduğundan emin olmak için arka tarafa yakın bir yerde durup onu inceledi. Shannon kasada siparişleri alıyor, cam kaplardan ürünleri çıkarıyordu, Jongin de tezgâhın arkasında özel kahve siparişlerini hazırlıyordu. Sehun esmer olanın her yaptığı hareketi göremiyordu ama seslere bakılacak olursa eşyalara gerektiğinden daha sert davrandığı barizdi. Şimdiden iki siparişi yanlış hazırlamış, bir fincanı taşırmış, buhar yüzünden de üçüncü dereceden yanıkları olmasına ramak kalmıştı. Müşteriler fısıldaşmaya başladıklarında Shannon ortağıyla ikisine biraz müsaade etmelerini istemiş, sonra da Jongin'i arka odaya götürmüştü. Sehun kollarını sıkıca göğsünde kavuşturmaya devam ediyordu ama gerginliğini yatıştırabilmek için sürekli olarak ağırlığını parmak köklerine vererek kımıldanıyordu. Hem Jongin'in yanına gitmek istiyor hem de Jongin'in artık onun “yardımını" istemediğini biliyordu. Tam kendini zorlayarak çok ihtiyaç duyduğu duşu almak üzere eve gitmek için çıkmak üzereydi ki arka tarafta bir şeyin yere düştüğünü ve Jongin'in ısrarla, “Ben iyiyim," diye bağırdığını duydu.
Amma da iyiydi.
Sehun ani bir kararla tezgâhın arkasından geçip iç tarafa girdi; Jongin, kısa adımlarla volta atıp duruyor, yumruklarını sıkıp sıkıp bırakıyordu. Shannon ellerini beline koyarak arkadaşının yolunu kesti ve şaka yapmadığını belli eder bir ses tonuyla konuştu: "İyi falan değilsin, bu şekilde de içeriye dönmüyorsun."
"O zaman burada kalıp yarının siparişlerine başlarım," dedi Jongin pembe önlüğünü çıkarıp lekeli beyaz önlüğü giymek üzereydi ki... Shannon bunu onun ellerinden söküp aldı.
"Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Dikkatin o kadar dağınık ki fırından tepsileri çıplak elle falan almaya kalkarsın."
Sehun orada olduğunu belli etmek için abartıyla öksürdü. Shannon ellerini havaya kaldırdı. "Tanrı'ya şükür hâlâ buradasın. O pislik amcası bu defa ne dedi bilmiyorum ama lütfen şuna bir şey yapar yapar mısın? Ben de onun işini rahatça devam ettirebileyim. "
