Στοίχημα; Στοίχημα.{TYS_GR}

Μέρος 22ο

Ειρήνη

Ήμουν πάνω στο μηχανάκι του με προορισμό το σπίτι μου. Είχα όμως το πρόβλημα ότι το φόρεμα σηκωνόταν από τον αέρα και προσπαθούσα συνεχώς να το μαζέψω. Το κατάλαβα πως ο Πάνος γελούσε με αυτό αλλά ευτυχώς δεν είπε τίποτα. Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου τον άφησα να περιμένει στο σαλόνι ενώ εγώ πήγα να τακτοποιήσω τη βαλίτσα μου. Ευτυχώς που ο μπαμπάς μου χθες πρόλαβε να δώσει τα κλειδιά του στον Πάνο αλλιώς δεν θα μπορούσα να μπω σπίτι μου. Δεν ήξερα πόσες ημέρες θα συνέχιζα να μένω μαζί του αλλά δεν λογάριαζα πάνω από πέντε γι αυτό πήρα μόνο τα βασικά. Από ρούχα λόγω του ότι ήταν Μάιος και είχε ζέστη επέλεξα κάποια σορτσάκια και κοντομάνικες μπλούζες αλλά όχι πολύ ανοιχτές. Δεν σκόπευα να έχουμε τίποτα παραπάνω. Άλλαξα γρήγορα βάζοντας κάτι πρόχειρο. Τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι σαν σβούρα συμμαζεύοντας σχεδόν τα πάντα. Ώρα που βρήκα... Ο Πάνος ήρεμος είχε βολευτεί στον καναπέ και με παρακολουθούσε να τρέχω γύρω γύρω.

-''Έτοιμη.'' του φώναξα δείχνοντάς του την μεγάλη τσάντα που κρατούσα. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν βολική μια βαλίτσα πάνω στο μηχανάκι. 

-''Είσαι καλά;'' με ρώτησε.

-''Τώρα ναι που έμαθα ότι όντως είναι καλά αλλά δεν παύω να ανησυχώ.'' του απάντησα σκεπτόμενη όλα αυτά που συνέβαιναν στο νοσοκομείο. 

-''Κοίτα ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα σου να το ξέρεις.'' απάντησε και κάθισα στην καρέκλα δίπλα του αφήνοντας την τσάντα κάτω. 

-''Γιατί τα κάνεις όλα αυτά για εμένα; Εννοώ ότι με ξέρεις πολύ λίγο αλλά είσαι εδώ για εμένα.'' αποφάσισα να ξεκινήσω μια ειλικρινή συζήτηση.

-''Δεν πρόλαβα να σου εξηγήσω είναι η αλήθεια. Όταν πέθανε η γιαγιά μου ήμουν στην ηλικία σου, μόνο δύο χρόνια πριν δηλαδή. Είχα τόσους ανθρώπους δίπλα μου αλλά κανένας δεν με καταλάβαινε ουσιαστικά γιατί κανένας δεν είχε περάσει κάτι παρόμοιο. Ξέρω πόσο μόνος ένιωθα και δεν θέλω να νιώθεις κι εσύ έτσι γιατί εγώ μπορώ να σε καταλάβω.'' είπε και μου έπιασε το χέρι.

Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. Τον αγκάλιασα χωρίς να το πολυσκεφτώ και ανταποκρίθηκε. 

-''Το εκτιμάω πολύ.'' απάντησα. ''Πάμε τώρα γιατί ανησυχώ.'' είπα και σηκωθήκαμε και οι δύο.

Όταν βγήκαμε από την πολυκατοικία ένιωσα το χέρι του πάνω στο δικό μου και μου είπε:

-"Όλα καλά θα πάνε." και τον πίστεψα, ήταν λες και μου μετέφερε την ελπίδα του και το χρειαζόμουν αυτό.