Στοίχημα; Στοίχημα.{TYS_GR}

Μέρος 25ο

Μάρκος

Βγήκα από την πολυκατοικία και άρχισα να κλωτσάω τους κάδους γύρω μου σκορπίζοντας τα σκουπίδια που ξεχύθηκαν δεξιά και αριστερά.

Τα χείλη μου ήταν ακόμη κόκκινα και ερεθισμένα από τα φιλιά της Ειρήνης και πιο συγκεκριμένα από το δάγκωμά της. Πέρασα τη γλώσσα μου πάνω από το συγκεκριμένο σημείο. Πόσο λάτρευα τη γεύση της. Ένιωθα την ανάσα της πάνω μου και ανέπνεα και εγώ.

-"Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι, Μάρκο. Δεν σε θέλει." φώναξα στον εαυτό μου και χτύπησα μια κολώνα με το χέρι μου. Το αίμα μου μάτωσε την κολώνα αλλά αδιαφόρησα. Ο Παναγιωτάκης έχει μεγάλο θράσος. Το ξέρω ότι και εγώ δεν φέρθηκα και καλύτερα αλλά δεν ήμουν ο πραγματικός εαυτός μου. Εγώ θα τη σεβόμουν, θα την αγαπούσα. Θα την άρπαζα και δεν θα την άφηνα ποτέ ξανά. Αυτό πήγα να της δείξω εγώ αν δεν μου το χάλαγε ο άχρηστος. Ακούς εκεί να κυκλοφορεί σπίτι με μία πετσέτα. Κι άλλος κάδος...

Πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο.

-"Την έχασα ρε την έχασα." γρύλισα.

-"Δεν πήγες να τη βρεις;" με ρώτησε.

-"Πήγα και ήταν εκείνος εκεί. Ενώ την φιλούσα άνοιξε την πόρτα και την πήρε μέσα μαζί του.

-"Δεν είναι αυτός το θέμα σου. Το παίζει κάποιος επειδή μένει η Ειρήνη μαζί του. Κάτσε να φύγει και θα δεις."

-"Δεν θα φύγει. Τον γουστάρει." του απάντησα στενοχωρημένος. Ίσως αυτή να ήταν η αλήθεια.

-"Ανταποκρίθηκε όταν την φιλούσες;" με ρώτησε.

-"Ναι."

-"Τότε εσένα θέλει, προσπάθησέ το." μου έδωσε κουράγιο.

Επέστρεψα στο σπίτι μου που ο Στέφανος είχε εγκατασταθεί από χθες το βράδυ. Ήταν και αυτός χάλια, τίποτα δεν πήγαινε καλά.

Άκουσα φωνές από το διαμέρισμα μου και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα μια εξοργισμένη Φαίη και έναν ταπεινωμένο Στέφανο.

-"Τι γίνεται εδώ;" ρώτησα πανικόβλητος.

-"Πες μου τώρα ότι δεν ξέρεις." με ειρωνεύτηκε η Φαίη και κατάλαβα πως σίγουρα γνώριζε τι είχε συμβεί με τον Στέφανο και τη Χριστίνα.

-"Ξέρω αλλά τουλάχιστον σου το είπε ο ίδιος." Έτσι νόμιζα πάντως.

-"Ούτε αυτό ήταν άξιος να κάνει. Ήρθε το πρωί η Χριστίνα και ο Αλέξης και μου τα είπαν όλα. Είχαν τύψεις βλέπεις που δεν ήξερα ενώ το υποτιθέμενο αγόρι μου ήταν μια χαρά." φώναξε και δεν την αδικούσα. Έπρεπε κάπου να ξεσπάσει αλλά είχε σηκώσει όλη την πολυκατοικία στο πόδι.