Στοίχημα; Στοίχημα.{TYS_GR}

Μέρος 23ο

Μάρκος

Η ζωή μου έχει γίνει μία ζωντανή κόλαση αυτές τις δύο μέρες που δεν έχω ακούσει νέα της. Ακόμα και όταν ήταν στο νοσοκομείο ήξερα που βρισκόταν και ότι ήταν σε καλά χέρια. Τώρα; Τίποτα. Έχει το κινητό της απενεργοποιημένο και δεν γνωρίζει κανείς τίποτα για το αν ζει ή αν πέθανε. Έχω δύο ολόκληρα βράδια να κοιμηθώ γιατί ανησυχώ μήπως μου τηλεφωνήσει και δεν το σηκώσω αλλά η οθόνη του κινητού μου παραμένει μαύρη και ο ήχος που περιμένω δεν έρχεται ποτέ.

Ανησυχώ, ανησυχώ πολύ δεν θα μου το έκανε ποτέ αυτό. Κι ας μην ήθελε να μου ξαναμιλήσει ας ενημέρωνε τη Φαίη τουλάχιστον που έχει τρελαθεί και εκείνη από την αγωνία της. Δεν ξέρω τι την πείραξε. Το φιλί ή η εμφάνιση του Θάνου; Δεν έχω ιδέα γιατί ξαναγύρισε ή πως μαθαίνει τι συμβαίνει στη ζωή μας. Δεν είχα συζητήσει ποτέ μαζί του για το θεατρικό και παρόλα αυτά εμφανίστηκε στην παράσταση. Επίσης όταν είχα πάει στην Κόρινθο μετά το ατύχημα της Ειρήνης, αυτός γνώριζε ήδη για εκείνο. Γαμώτο δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει και παρακολουθεί τις ζωές μας;

Μόλις έφυγε η Ειρήνη από την αίθουσα άρχισε να μου λέει ότι θα της τα πει όλα για το στοίχημα και ότι θα με μισήσει και πάλι όπως τόσο καιρό. Φοβάμαι όντως μην το κάνει αλλά δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο. Να το μάθει από τον Θάνο ή από εμένα; Φοβάμαι ότι και στις δύο περιπτώσεις θα με παρατήσει. Μάλλον και γι αυτό με βάζει σε τέτοιο δίλημμα ο Θάνος επειδή γνωρίζει ότι και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Δεν θα θέλει να με ξαναδεί. Το μισώ που έπαιζε έτσι με το μυαλό μου.

Ήταν ακόμα πρωί και η δεύτερη μέρα που ήταν εξαφανισμένη η Ειρήνη. Την πήρα ξανά τηλέφωνο και ακούστηκε το γνωστό: "Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ καλέστε αργότερα."

Περίμενα να το ακούω πάντα μέχρι το τέλος επειδή ήλπιζα πως μπορεί να σταματούσε να ακουγόταν και θα άκουγα τη φωνή της. Κυκλοφορούσα σαν το φάντασμα όλη μέρα φορτίζοντας το κινητό. Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και πετάχτηκα πάνω ελπίζοντας πως θα ήταν εκείνη. Αντί για το ευχάριστο όμως, είδα το δυσάρεστο με τα μάτια μου.

-"Ειλικρινά ρε Θάνο πάλι εδώ;" τον ρώτησα ενώ αυτός πέρναγε μέσα.

-"Αυτό έχεις να πεις στον χτυπημένο φίλο σου;" με ρώτησε και τον περιεργάστηκα καλύτερα. Απορώ με τον εαυτό μου πως και δεν τον παρατήρησα νωρίτερα. Ήταν λες και τον βαρούσαν πέντε άντρες επί μισή ώρα. Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο, πρησμένο και σε κάποια σημεία υπήρχαν ουλές ενώ με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του. Είχε φάει γερό ξύλο.