Part 6 (Zawgyi)

200 17 0
                                    

အပိုင္း (၆)-

"မဂၤလာပါဆရာမ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမ။"

သံၿပိဳင္ထြက္လာေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္သံေနာက္မွာေတာ့ ဆရာမရဲ႕အသံကေလးေတာင္ထြက္ခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ ဝုန္းကနဲဆင္းေျပးသြားၾကေသာကေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ အျမဲလိုလိုက်န္ေနခဲ့ေသာကေလးတစ္ဦး႐ွိသည္။ အတန္းထဲတြင္အထူးျခားဆံုးေသာကေလးလဲျဖစ္၏။

"ခ်ယ္ရီခက္...သမီးေလး..."

"ဟုတ္ဆရာမ...."

"မမလာမႀကိဳေသးဘူးလား...။

"ဟုတ္..မမနဲ႔ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မတူေတာ့လို႔။ မမကေနာက္က်မွဆင္းမွာ။"

"ဆရာမလဲတူတူပဲ။ ဆရာမကိုလဲလာမႀကိဳေသးဘူးကြယ္။ သမီးေမေမေကာေနေကာင္းလား။"

"သမီးမွာအေမမ႐ွိဘူးဆရာမ။"

"အို... မဝင္းလဲ့ကသမီးရဲ႕ေမေမမဟုတ္ဘူးလား။"

"မဟုတ္ပါဘူးဆရာမ။ ႀကီးႀကီးဝင္းလဲ့က သမီးေမေမမဟုတ္ဘူး။ သမီးမွာအေမမ႐ွိဘူး။ အေဖလဲမ႐ွိဘူး။ သမီးကိုမမပဲပိုင္တာ။"

"မမပဲပိုင္တာတဲ့လား။ ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကိုဘယ္လိုပိုင္မွာလဲသမီးေလးရဲ႕။"

"ဒီလိုပါဆရာမ။ ေမေမက သမီးကို ႀကီးႀကီးဝင္းလဲ့ဆီမွာ ထားခဲ့တာ။ အဲ့ေတာ့ မမကသမီးကိုေခၚထားတယ္။"

"ေအာ္။ ဆရာမေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္။ "

"အာ...ရပါတယ္ဆရာမရဲ႕။ မေတာင္းပန္ပါနဲ႔။ သမီးငရဲႀကီးပါ့မယ္။"

"ကိုယ္မွားတာကိုဝန္ခ်ေတာင္းပန္တာဟာ ႐ွက္စရာမဟုတ္ဘူးသမီးေလးရဲ႕။ သမီးမွာငရဲႀကီးစရာမ႐ွိပါဘူးကြယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္မမွားပဲကိ္ုယ့္ကိုစြပ္စြဲတာမ်ိဳးကိုလဲၿငိမ္ခံေနစရာမလိုဘူး။ လူလူခ်င္းအႏိုင္က်င့္ေနတာေတြ႔ရင္ သည္းခံမေနသင့္ဘူး။ ဒါသမီးေလးမွတ္ထားေနာ္။"

"ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ။"

ဆရာမသည္ ျပံဳး၍ ခ်ယ္ရီခက္၏ေခါင္းကေလးကိုျဖည္းျဖည္းေလးပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။

"သမီးမမကိုခ်စ္တာပဲလား။"

ထိုေမးခြန္းၾကားေတာ့ ခ်ယ္ရီခက္မ်က္ႏွာကေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းပင္ဝင္းပသြားသည္။

သံစဉ်လွဲသော နှလုံးသား(သံစဥ္လြဲေသာ ႏွလံုးသား)Where stories live. Discover now