Breathe For Me (Completed)

KABANATA II

II: THE STRANGER

People always say that the world is so cruel, at napatunayan ko 'yun nang dapuan ako ng malalang sakit sa murang edad.

I do not know? Why of all people have i been chosen to suffer so early, na dapat ay nakikipaglaro ako noong mga araw na 'yun, pero hindi. I was confined to the four corners of my hospital room.

Wala naman akong kasalanan pero ba't pinapahirapan ako ng mundo?

Most of my memories were in hospital. Ever since bata palang ako, pabalik-balik na ako sa ospital upang gamutin. I don't have any memories from my childhood aside from that.

Iniisip ko nga, pinanganak lang ba ako para magdusa? Bakit ako pa? May mga tao namang masasama, bakit hindi na lang sila. Doon ko lang napatunayan na sobrang unfair ng mundo.

Minsan tinatanong ko sila Lolo noong nabubuhay pa ito. Bakit 'kako nauubos na ang buhok nila? They say it's part of their aging. There I thought and was held in my head. I smiled bitterly. Why do I lose my hair right away? Sobrang bata ko pa para maranasan ito.

But the doctors made it clear to me. Every treatment and chemotherapy done to me has a replacement. Simultaneously killing the cancer cells that are inside my body is the slowing down of my organs. Dahil daw sa radiation dulot ng chemo ay naapektuhan ang immune system ko, pati ang mga good cells sa katawan ko ay apektado rin.

Tiniis ko ang lahat. Lumaban ako dahil nakaagapay ang mga magulang ko sa akin. They were the foundation of my strength during the times when I was very weak. So after a few years of fighting the cancer cells in my body were gradually depleted. Ilang percent ang nawala at sinabi ng doctor na magaling na ako at pwede na akong umuwi.

Sobrang saya ko ng mga araw na iyon, lalo na ang mga magulang ko. I thought my life would return to normal when I temporarily recovered. But I was wrong. Nakakulong rin ako sa kwarto ko kagaya sa ospital. Naging protective ang mga magulang ko sa akin sa pag-aalala na baka bumalik ang sakit ko. I am not yet fully recovered so I have to maintain my strength.

Everything that was forbidden when i was in the hospital is still forbidden until now. Ngayon ay akala ko ay magaling na ako, na akala ko ay magagawa ko na ang mga bagay na gusto ko. Pero hindi pala, nakakulong lang ulit ako. For years my world revolved around the four corners of my bedroom.

Hanggang sa dumating ang hindi ko inaasahan. Bumalik ang sakit ko, bumalik ang kinakatakutan ko. And that's where my world collapsed.

Nabalik na lang ako sa sarili ng tumunog ang cellphone ko. Dad is calling! I forgot to turn my phone into airplane mode kaya wala na akong nagawa. I don't hesitate to answer his call.

"Lira! Where the hell are you!" bahagya kong nilayo sa tainga ko ang cellphone dahil sa lakas ng boses ni Dad. His voice full of anger.

"Just let me be Dad," I answered coldly.

Bahagya kong binagalan ang pagtakbo ng sasakyan. It's harder to be earlier than my due date. I turned my attention back to the phone.

"Please go home! Nag-aalala na ako sa 'yo! If its about your tita Stella ipapaliwanag namin sa 'yo ng mabuti."

I won't go home until that woman is there! No matter how much they explain I will never accept aunt Stella in my life!

"Malaki na ako Dad, alam ko na ang ginagawa ko," I answer him. I heard his faint swearing on the other line.

"May sakit ka! What you're doing isn't good for your health!" bulyaw niya sa akin. Kumirot ang dibdib ko dahil pina-alala niya na naman ang sakit ko.

"Just once Dad! Hayaan niyo naman akong mag desisyon para sa sarili ko! Hayaan niyo naman akong maging malaya!" After saying those words i ended the call.