Breathe For Me (Completed)

KABANATA III

III: THE STRANGER

I did not get out of the car to help the poor man lying on the road. First of all, hindi ko naman siya kilala. Second, nag-uulan. At third, baka baliw talaga siya.

I was just shaken before passing his body bathing in the rain. May ilang motorista ring sumisita sa kaniya, but he did not give a damn about what people said around him. Parang sanay na siya sa ganitong set-up.

When my car got away from him, I saw in the side mirror that the traffic enforcer who had just arrived was forcing him to leave. Nakita ko kung paano siya tadyakan at kaladkarin paalis sa gitna ng kalsada.

I was surprised because he didn't even fight back. Tumayo lang siya at tahimik na naglakad palayo. Parang normal lang sa kaniya ang nangyari. He didn't care about the rain and he didn't seem to care about those around him.

May mga tao palang ganun? 'Yung kahit na sinasaktan ka na hindi ka parin lumalaban. I'm so wonder kung pano niya natitiis ang lahat ng sakit na iyon. O, siguro sanay na siya sa sakit kaya balewala na lang sa kaniya ang lahat.

I just drove my car fast and refocused my attention on the road. I put my cellphone in front of the dashboard and open the waze app. Dire-diretso lang pala ang ruta ko hanggang sa makarating sa maynila.

I spent several hours driving until the rain subsided. Bumabagal na rin ang takbo ng kotse ko dahil medyo traffic na sa dinaraanan ko. Malapit na nga ako sa siyudad.

Ang sabi ni Mommy noon. Maganda raw sa maynila. Napakaraming magagandang destinasyon ang pwede mong puntahan. Kapag nanonood rin ako ng T.V ay nakikita ko ang ganda ng lugar. I wrote in my wish list book the places I watch on, TV. I tell myself that when I get better I will go to those places. But unexpectedly my wish came true. I'm going to those places. Pero hindi ako magaling. Pupunta ako para masaksihan at maranasan man lang ang saya sa lugar na iyon bago ako tuluyang mawala sa mundong 'to.

When my car stopped moving due to traffic, I landed on the side of a hospital. A place that I consider hell. Kung maari man ay ayaw kong makakakita ng hospital o pumasok man lang sa lugar na 'yun. Dahil bumabalik lang ang masasalimuot kong alaala.

At the hospital, I found Mom bloody and lifeless. In the hospital, I experienced the pain and suffering caused by my illness. I was in the hospital for several years. At sa hospital gumuho ang mga pangarap ko.

Hindi parin umuusad ang kotse ko dahil sa trafic. Kaya hindi ko mapigilang mapalingon sa ospital na nasa gilid ko. Until I saw a familiar man. Nasa entrance ito ng ospital at may kinakausap na doctor. Dumaloy na lang ang kaba sa dibdib ko ng mapag-alaman na si Dad ito!

In a panic I pressed the horn so that the one in front of me moved forward. Kabado akong nag maneho ng dahan-dahan. Until Dad just turned his back on my behavior. Sinuri niya pa ang kotse ko na parang kinikilala ito. Naghumirintado na lang ang puso ko nang dahan-dahan itong nag lakad patungo sa akin.

Nagpakawala ako ng mahabang busina. Pero malas lang at hindi parin gumagalaw ang nasa unahan ko.
I was completely consumed by nervousness when Dad knocked on my car window.

"Lira! I know you're here! Open the damn door now!" galit na boses ni Dad na pilit binubuksan ang pinto ng kotse. Tinted ang kabuuan ng kotse ko na dark black kaya hindi niya maaninag ang tao sa loob.

Hindi ko siya pinansin o binabaan man lang ng bintana. I will not allow myself to be incarcerated again for the rest of my days. Mabilis kong pinaandar ang sasakyan ng lumuwag ang traffic. Nakita ko pang humabol si Dad pero na tigil rin ng makalayo na ako.

"I'm sorry, Dad," I mumbled.

I knew he was worried. I knew he was looking for me, pero hindi ako papayag na sirain niya ang plano ko. This is my last chance at tutuparin ko lahat ng nasa wish list book ko kahit ano pang mangyari.