Xiaozhan က စိုးရိမ္မႈ့ေတြလႊမ္းမိုးေနတဲ့ မ်က္ဝန္း ေတြနဲ႔ Yiboကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"သိ...သိသြားခဲ့ၿပီလား Yibo"
ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တဲ့ Yiboကို ၾကည့္ၿပီး Xiaozhan ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပ်က္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
"သိသြားခဲ့ရင္လဲ ထြက္သြားပါလား အသက္ရယ္...ကိုယ္က...ကိုယ္က မင္းကို မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး..ထြက္သြားပါ Yiboေလးရယ္..ကိုယ့္အနားက ထြက္သြားပါ"
Yiboလက္ေလးေတြက Xiaozhan လက္ကို ညင္သာစြာအုပ္မိုးလာသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆံုေအာင္ၾကည့္ေနတဲ့ Yiboရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲေနေပမယ့္ Yiboက မက်ေအာင္ တင္းထားလို႔ထင္သည္ ႏွာေခါင္းေလးကနီရဲေနသည္။
"Zhan. ..ကြၽန္ေတာ့္မွာ Zhan တစ္ေယာက္ထဲ႐ွိတယ္ေလ..ဘယ္ကို ထြက္သြား ရမွာလဲ"
"ကိုယ့္အနားမွာ ေနရင္ မင္း ရင္နာရမွာေတြအမ်ားႀကီး..တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မင္းကို ေမ့သြားခဲ့ရင္..ကိုယ္က မင္းကို ထားသြားခဲ့ရရင္....."
"အဲ့ဒါေတြက Zhan အနားမွာမ႐ွိတာေလာက္ မနာက်င္ဘူး..Zhanသာ အနားမွာ႐ွိေနရင္ ဘယ္လို နာက်င္မႈ့ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံႏုိင္ရည္႐ွိတယ္..ဒါေၾကာင့္..ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ တူတူ ရင္ဆိုင္ရေအာင္ေနာ္..နာက်င္မႈ့ေတြကို ေဝမ်ွရင္း ေနၾကရေအာင္ Zhanရယ္"
"ေခါင္းမာလိုက္တာ Yiboေလးရယ္"
Yiboကို ရင္ခြင္ထဲ မွာခပ္တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ရင္း Xiaozhan က ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေကြၽးမိသည္။ Yiboက Xiaozhan ေက်ာျပင္ေလး ကိုအသာပြတ္သပ္ေပးကာ
"ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီမို႔ မငုိနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
...........
Xiaozhan ရဲ႕ အထုပ္ေတြကို Yiboအိမ္ေလးဆီကူသယ္ေပးၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ တူတူထိုင္ေနၾကရင္း Jin Wooက စကားစလာသည္။
"Yiboလဲ႐ွိေနၿပီဆိုေတာ့ ငါ Koreaကို ျပန္ေတာ့မယ္ Sean"
"မင္းေျပာေတာ့ ဒီမွာ ၾကာဦးမွာဆို"
Jin Wooက ျပံဳးကာ
"ငါ့မွာ အလုပ္ေတြက်န္ခဲ့ေသးတယ္ေလ..ျပန္ရဦးမယ္ကြ"
