ေသြးေအးတဲ့ ေကာင္ေလးက Xiaozhan ကို လက္မခံခဲ့ပါ..ေခါင္းကို အသာရမ္းကာ
"ကြၽန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမလိုခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီေလ..ခင္ဗ်ား ျပန္ပါေတာ့..ကူညီေပးတဲ့ အတြက္ေက်းဇူးပါ"
ကိုယ့္ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ မေပးေတာ့ဘူးလား"
ေကာင္ေလးက သက္ျပင္းကို အသာခ်ကာ.
"ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ေဆးထည့္ေပးပါမယ္ "
မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာေတြကို ဂြမ္းတံေလးနဲ႔ အသာတို႔ကာ ေဆးလိမ္းေပးေနတဲ့ ျဖဴျဖဴဥဥ ေကာင္ေလးကို Xiaozhan က အနီးကပ္ေနတယ္..အင္း..
မ်က္ခံုးႏွစ္ခုၾကားမွဲ႔ေလး႐ွိတယ္..ႏွာတံေလးက လံုးလံုးေလး.. မ်က္ေတာင္ေလးေတြက လွတယ္..
ပါးေလးေတြ ျဖဴဝင္းၿပီး ေဖာင္းေနတယ္..ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက အျမဲတမ္း အဲ့လိုပဲ တင္းတင္းေစ့ထားတာလား..
ေကာင္ေလးသာ ရယ္လိုက္မယ္ဆို ပါးေဖာင္းေလးေတြမို႔တက္လာၿပီး အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းမွာပဲ..
ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေလး မျပံဳးတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ မသိဘူး..
ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ိဳၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္သူေတြက မ်ား ဘယ္လို စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေပးခဲ့တာလဲ..
ပါးေဖာင္းေလးေတြမို႔တက္ၿပီး ဒီေကာင္ေလး ရယ္ႏုိင္ေအာင္ Xiaozhan က လုပ္ေပးခ်င္္တယ္..
"ၿပီးၿပီ..."
စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ ေဆးပစၥည္းေတြကို သိမ္းရင္း.
"မနက္စာ စားၿပီးမွ ျပန္ပါ.."
ေျပာၿပီး မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္.ညတိုင္းက ေသခ်ာ မၾကည့္ မိတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းကို Xiaozhan က ေငးတယ္..မီးခိုေရာင္ေတြကိုသာ သံုးထားတဲ့ အိပ္ခန္းဟာ မွဳိင္းပ်ျပီးအထီးက်န္ ဆန္တယ္..
အခန္းထဲ ေရာ ဧည့္ခန္းမွာေရာ မိသားစုဓာတ္ပံုဆိုတာ မ႐ွိဘူး..
့
"စားလို႔ရၿပီ"
မီးဖိုခန္းထဲ က ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ ထမင္းစားပြဲဆီ လာခဲ့တယ္..စားပြဲေပၚမွာ ေထာပတ္နံ႔ေမႊးေမႊး ေပါင္မုန္႔ မီးကင္ ႏွစ္ခ်ပ္ရယ္ ၾကက္ဥ ေၾကာ္ရယ္..ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္ရယ္ က ေနရာယူထားတယ္..
"စားလိုက္ပါ..ၿပီးရင္ ျပန္ပါေတာ့..ဒီေလာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ေၾက ၿပီထင္တယ္."
