p a n i c a t t a c k | {DOYOUNG} nct

🍷ep.5

Lütfen medyadaki müzik eşliğinde okuyun, yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın..sizi seviyorree♡♡♡

Ha Neul aynı tanıdık kokuyu aldığında çaresizlikle gözlerini sımsıkı yumdu. Nerede olduğunu biliyordu ve bu onu delilercesine korkutuyordu. Destek çıkmak için fısıldamaya başladı kendi kendine.

- Bu bir rüya..gerçek değil...hiçbiri gerçek değildi... sadece bir rüya...gözlerini açtığında evinde olacaksın..

Kız yanağını gıdıklıyor olmasına rağmen yaşlarını silmeye yeltenmedi. Olur da bir şey onu gerçekliğe çeker diye ödü kopuyordu.
En son hatırladığı şey sandalyede sürüklendiğiydi. O sırada hemşirenin iğne yapmak için sımsıkı tuttuğu kolunun sızısını hissetti.
Bu her şeyin gerçek olduğunu kanıtlıyordu maalesef.

Kız derince bir nefes alarak gücünü topladı. Mantıklı düşünmeye , olumlu bakmaya çalıştı...ne kadar duyguları ona zıttını diretse de...

Gözlerini açtığında bembeyaz tek kişilik bir odada tek başınaydı. Kolunda yalnızca direğe bağlanmış serumun iğnesi vardı.
Ağıran uzuvlarına aldırmadan direkten güç alarak ayağa kalkmaya çalıştı fakat ayakları dehşet verici bir şekilde sancımıştı.
Sıkıntıyla nefes vererek yatağa oturdu. O kadar yalnız ve çaresiz hissediyordu ki ağlamamak için dudağını ısırıyor, göz yaşları geri gitsin diye yukarı dikiyordu bakışlarını...olgun ve güçlü davranması gerektiğini söylüyordu ses...

Ha Neul çok beklemeden hemşireler kameradan görmüş olacak ki sabah kendisiyle konuşan adamdan farklı bir doktor gülümseyerek girmişti odaya...

-"Merhaba Ha Neul...nasılsın..iyi hissediyor musun kendini?"

-"B..bilmiyorum...ben...canım acıyor..ve huzursuz his..sediyorum...ailemi görmek istiyorum..."

Doktor anlayışla başını sallayarak samimi gülümseyişini sundu tekrardan.

-"Burada güzel bir şekilde bir ayı tamamlarsan akraba ziyaretlerine açılacaksın merak etme...alışma süreci hep zordur...ama burada hepimiz birbirimize destek oluyoruz..."

Ha Neul aniden duygularının çekildiğini hissetti. O kadar sakin hissediyordu ki bir an kusmak istedi.
Sağır olmuş ya da yediği yemeğin tadını alamıyormuş gibi geldi ona bu duygu.

-"Burada tek başıma ne kadar kalacağım...okulum ne olacak...ben yapayalnız...İstemiyorum!..korkuyorum..."

-"Her şeyin üstesinden geleceğiz Ha Neul...duygusal bozukluklarını, panik atağını...bütün problemlerini yeneceğiz...ve tabii ki sonsuza kadar tek kalmayacaksın burada...ayakların iyileştiği zaman yemekhanede yemek yiyip, bahçeye çıkabileceksin...ayrıca etkinliklerimiz de var...ayrıca tedavilere güzelce cevap verirsen, eğer saldırganlığını yenersen seni gruplu odalara da alacağız...endişlenme Ha Neul...akıl hastaneleri filmlerdeki ya da toplumun deliler hastanesi diye tabir ettiği gibi değil.. güçlü ol tamam mı?...şimdi biraz daha dinlen...yarın tedavilere başlayacağız."

Ha Neul doktorun konuşmasıyla az da olsa daha iyi hissetti. Başını tekrar yastığa koyup uykuya dalmadan önce duyduğu çığlık ve yakarış seslerini kafasındaki seslerden biri sandı ...oysaki her gece uyuyacaktı bu seslerle...
.
.
.

🍁🍁🍁