senseless feelings || katsudeku

憎しみ : 4

憎しみ : hatred

Yazarın Anlatımıyla

Midoriya'nın bütün yolda uyuduğu bir yolculuğun ardından gelmişlerdi.

"Hadi çocuklar! Aşağı inin!"

Aizawa Sensei çocukları indirirken Midoriya gürültü yüzünden göz kapaklarını araladı. Midoriya Katsuki'nin ona "Aptal." dediğini duyacak kadar uyanık kalmıştı ve morali bozuktu. Başını Kirishima'nın omzundan kaldırdı ve bakışlarını Katsuki'ye çevirdi. Katsuki ayağa kalktı ve üçüne de bir şey demeden çıkışa ilerledi. Giderken bir kolunu Kaminari'nin omzuna attı ve gülerek bir şeyler söylemeye başladı. Midoriya arkalarından bir süre baktıktan sonra kulaklıklarını cebine tıkıp ayağa kalktı ve servisten indi. Todoroki ve Kirishima'yla iyice yakınlaşmış görünüyorlardı. Midoriya biraz... dışlanmış hissediyordu. Başı eğik bir şekilde bavulunu aldı ve otele ilerlemeye başladı. Herkeste arkasından gelirken birbirlerine ne kadar heyecanlı olduklarından vesaire bahsediyorlardı. Midoriya otele geldiğinde bakışlarını etrafa gezdirdi. Fazlasıyla uzun bir danışma masası, ortada büyük koltuklar vardı. Birkaç tane bitki ve kahve makinesi de renkli gösteriyordu. Danışmaya gidip oda kartını aldı ve bakışlarıyla Kacchan'ı aradı. Bir kartı ona vermesi gerekiyordu.

"Buradayım."

Midoriya arkasından duyduğu ses üzerine irkildi ve arkasına döndü. Katsuki onun yüzüne tepkisizce bakarken Midoriya derin bir nefes verip kartı uzattı.

"Oda kartı. Ben çıkıyorum, sen diğerleriyle gelirsin."

Midoriya kartı Katsuki'nin eline tutuşturduktan sonra asansörlere yönelecekken Katsuki onun bileğini yakaladı. Midoriya arkasını dönüp ona baktı.

"Sende bizimle gelsene."

"Hayır, sağol."

Midoriya diğer eliyle Katsuki'nin elini nazikçe bileğinden ayırdı ve asansöre ilerledi. Asansörü çağırıp binene kadar ise Katsuki arkasından bakmıştı.

"Ona ne oluyor?"

Katsuki içten içe bunu merak etse de ona karşı yakınlık gösteremezdi. Sanki açıklama yapıyormuş gibi umursamadığını belli etmek için omuz silkti ve diğerlerinin yanına ilerledi.

"Midoriya nerede?"

Todoroki merakla Katsuki'ye bakarken Katsuki yeniden omuz silkti.

"Odaya gitti."

"Neden gelmedi?"

"NE BİLEYİM BEN ONUN BAKICISI MIYIM?!"

Katsuki yeniden sinirinin olmayan kontrolünü kaybettiğinde Todoroki yanlarından ayrıldı ve asansöre ilerledi, endişelenmişti. Asansör geldiğinde içeri girip herkesin kaldığı kata bastı. Midoriya bu sırada bavulunu köşeye bırakmış uzanıyordu. Cama yakın olan yatağı tercih etmişti. Gözleri tavandaki bir noktadan ayrılmazken düşünceleri onu hapsetmiş gibiydi.

"Neden onu seviyorum ki? O gerizekalının teki. Bana kötü davranıyor, asla beni görmüyor ve küçümsüyor. Cidden, sanırım onu sevdiğim için bende bir gerizekalıyım. Aptal kalbime söz geçiremiyorum."

Çalan kapı onu düşüncelerinden ayırırken ayağa kalkıp kapıyı açtı. Todoroki'yi gördüğünde gülümsedi ve içeri geçmesi için geri gitti.

"Neden bizimle kalmadın?"

Todoroki konuşurken aynı zamanda içeri girdi ve kapıyı kapadı.

"Bilmem, yalnız kalmak istedim."

"Bir şey mi yaptı?"

"Çok bir şey değil, uyuduğumu sanarak bana aptal dedi ama beni biliyorsun, ne kadar küçük olursa olsun..."