Hâla elimde duran güle elimi uzatıp iki yaprağını tutup çektim.
Sanki kendi bombamın pimini çekiyormuşçasına.
Dal kız & Gül çocuk
Lalisa & Taehyung
*Fernweh: Daha hiç bulunmadığın bir yere karşı hasret çekmektir.
*Ağır psikolojiden etkilenecek in...
Titreyen ellerim ve çenemden akan ter damlam ile buradayım yine.
Artık içerisi dışarısından daha soğuk.
Ne olduğunu kestiremiyorum, zaman ve mekan kavramını kaybediyorum. Kendi gerçekliğim ve bazı şeyleri ayırt edememeye başlıyorum.
Hoseok ve ben, suratımızda hiç görmediğim gülümsemeler ile bir dans stüdyosundan eğlenerek çıkıyoruz alnımızdan akan terler pratiği yeni bitirdiğimizi gösteriyor, ardından ise bir arabaya biniyoruz.
O sürücü koltuğuna geçiyor ben ise çantaları arkaya bırakarak hemen yanında yer alıyorum. Çok heyecanlıyız, sanırım bir gösteriye hazırlanıyoruz.
O sürekli kafasını bana çevirerek heyecan ile bir şeyler anlatıyor ben ise anlattıklarına gülmekle meşgulüm fakat onu sürekli uyarıyorum, "Önüne bak, dikkat et." diye. O ise endişelenmememi söyleyip kontrolün kendinde olduğunu belirtiyor ama,
Onda değil.
Saniyelik kırmızı ışığın yanması ve Hoseok'un bana dönük olan kafasından dolayı ışığı görememesi yüzünden bir kaza gerçekleşiyor.
Can dostumu kaybediyorum.
Bir anda gözlerim açılıyor ve yataktan sıçrıyorum, olanlar çok gerçekçi.
Kafamı soluma çeviriyorum ve Jennie yok.
Bu normal değil, onun daha uyuyor olması gerekiyor.
Saat sabahın 7'si onun randevusu ise 10'da.
Ani bir tetiklenme ile kalkıp kendimi Hoseok'un odasının olduğu koridora götürüyorum. Temizlikçi arabası odasının önünde duruyor, kendimi temizlenen odanın içine atıyorum.
Ben buraya daha önce de gelmiştim, duvarları beyaz değildi.
Hatta beraber boyamıştık...
Fakat duvarlar dışında da hiçbir şey bizim bıraktığımız gibi değildi.
"Hoseok, diğer ismi J-hope. Odasını mı değiştirdi?" Diyip temizlikçinin üzerine gidiyorum korkup bağırıyor.
Koridordan koşma sesleri geldiği gibi kendimi dışarı atıp terasa koşmaya başlıyorum, en sonunda demir kapıyı itip kendimi daha yeni doğan güneşin ellerine bırakıyorum.
Kısılan gözlerimin önünde ileride bir silüet var. "Hoseok!" Diye bağırıyorum.
Kafasını bana çeviriyor, "Dal kız?" diyor.
Dal kız mı? Nasıl bilebilir diye içimden geçiriyorum, belki bilmediğim bir zaman diliminde ben ona anlatmışımdır ya da belki odama girdiğinde günlüğüme rastlamıştır fakat bu önemli değil. Can dostum şu an burada, kaybettim sandığım.
Ona doğru koşuyorum, kollarını açıyor. Girdiğim şok durumları yüzünden dolmayan gözlerim şimdi harekete geçiyor.
