Miracle

hoofdstuk 15

Ilse 

Ik word wakker van de wekker en zet hem uit. 'Goedemorgen schat.' 'Goedemorgen Bart.' Hij geeft me een kus. 'Lekker geslapen?' 'Ja prima opzich onder deze omstandigheden. En jij?' 'Ook goed kon niet in slaap komen maar uiteindelijk wel goed geslapen.' 'Je moet ook gewoon je ogen dicht doen als je wilt slapen.' 'Mevrouw de Lange ik zou uitkijken.' 'Want?' En hij begint me te kietelen. 'NEE.' En ik rol lachend over het bed om onder Barts zijn handen uit te komen wat niet lukt. 'Bart alsjeblieft stoppen.' 'Misschien.' 'Nee, dat trekken mijn buikspieren niet.' En hij schiet in de lach. 'Hoe verzin je die nou weer?' Terwijl hij dat zegt stopt hij met kietelen en ik stap meteen het bed uit. 'Nou mijn buikspieren trekken dat heus niet hoor al dat aanspannen.' 'Raar mens.' En hij gooit een kussen naar me toe en ik ren de kamer uit en zeg: 'Mis.' 'Jammer.' Ik steek mijn tong uit en loop naar de kamer van de meiden. 

Ik open de deur en knuffel Tinka. 'Goedemorgen lieverds.' Ik ga bij ze op bed zitten en streel door hun haren heen. 'Goedemorgen mama.' 'Goedemorgen lieverd.' Ik sta op en open de gordijnen. 'Mama nee.' En ik krijg een kussen naar mij toe gegooid. 'Ook goedemorgen Malaika, dankje die kreeg ik net ook al naar me toe gegooid.' 'Hmmpf.' 'Wat is er Laika?' 'Beetje chagrijnig.' 'Het is goed lieverd heeft iedereen wel eens geloof me.' 'Hoezo kreeg jij net een kussen naar je toe dan mam?' 'Papa gooide hem naar mij toe maar eerst werd ik gekieteld omdat ik iets zei wat niet goed bij hem in de smaak viel.' Makena begint te lachen. Ik voel aan haar voorhoofd. 'Koorts is weg.' 'Ja ik voel me een stuk beter.' 'Dat is fijn, maar meiden gaan we opstaan want we hebben zo een verrassing.' 'Wat dan?' 'Dan is het geen verrassing meer Laika.' 'Flauw heel flauw.' 'Goedemorgen papa.' 'Goedemorgen engeltjes.' 'Wat is de verrassing?' 'Dat zien jullie zo wel.' Ik help Makena overeind. 'Hey Tinka, goedemorgen schatje.' En ze aait haar. 'Mama wil je alleen de rolstoel voor mijn bed zetten.' 'Ja tuurlijk.' 'Dan doe ik de rest zelf.' 'Is ook helemaal goed.' 'Je bent ook zo soepel.' 'Bart echt waar ik pak je terug hoor.' Malaika begint te lachen en rolt van het bed af en wat ons nog harder doet lachen. 'Moet jij eens opletten Ils met dat trekken mijn buikspieren niet.' Als Malaika en Makena dat horen komen ze helemaal niet meer bij. 'Nou zo grappig was het nou ook weer niet, maar goed ik ga me klaarmaken en ik hoor het wel als ik iets voor jullie kan doen.' Ik loop naar onze kamer en maak me klaar. 'Mama!' 'Ja?' 'Kan je helpen.' 'Ja.' Ik loop naar hun kamer en zie dat hij leeg is. 'Waar zijn jullie?' 'Beneden, alleen ik heb Kena op mijn rug maar ik weet niet waar de rolstoel staat. 'Niet onder aan de trap?' 'Nee.' 'Bart waar heb je de rolstoel gisteravond neergezet?' 'In de woonkamer.' 'Top dankje pap.' 

Ik loop naar beneden met Tinka en Bart. 'Wie gaat Tinka uitlaten?' 'Ik.' 'Is goed Kena.' 'Ja mag ik alleen?' 'Ja van mij wel alleen het opstapje bij de deur is een dingetje maar daar kunnen we je bij helpen.' 'Dankjewel mama.' Ik geef haar een kus en zeg: 'Ja tuurlijk lieverd.' Ik lijn Tinka aan en geef de riem aan Makena. 'Welke jas?' 'Die.' Ik geef hem aan haar en ze trekt hem aan. Ik help haar naar buiten en zwaai haar uit. 'Maar wat gaan we nou doen?' 'Verrassing eigenwijs en we gaan het je niet vertellen totdat je het ziet, Laika.' Ik loop naar de keuken en zet de oven aan en kijk op de klok en zie half negen. 'Oké we moeten om kwart voor tien weg.' 'Vertel nou.' 'Nee.' 'Jawel.' En ik voel dat iemand op mijn rug springt. 'Tuurlijk Laika zo krijg je me echt niet over hoor.' Ze zucht maar blijft wel zitten. Ik pak de afbakbroodjes en stop ze in de oven en dek de tafel. 'Je bent goed aan het helpen Laika.' 'Ja hé papa vond ik ook.' Ik moet lachen en haal de broodjes uit de oven. 'Kena zal zo wel komen.' Dan gaat mijn telefoon en zie Makena staan. 'Ik zeg het ze staat voor de deur.' Ik open de voordeur. 'Hey lieverd hoe was het?' 'Goed, het lukte me helemaal zelf.' 'Ik ben zo trots op je lieverd, maar Malaika dame ga je van mijn rug af ik moet je zus naar binnen tillen.' Malaika gaat van mijn rug af en helpt Makena naar binnen. 'Kan ook, hoi schatje.' En ik knuffel Tinka die vrolijk naar binnen rent. 'Hoi Tinka.' Horen we uit de woonkamer. 'Oh ja voor de verrassing moeten we om kwart voor tien in de auto zitten.' 'Oké is goed.' Ze geeft me haar jas en ik hang hem op en we gaan aan tafel ontbijten.